Zittend op een kerkhof, snackend aan lappen tofu en m&m die met de lepel naar binnen gaan schrijven wij onze eerste echte reisverslag. Als we het in de warme ruimte waar de snacks klaar staan gaan schrijven, zouden we na een heerlijke winterse dag met sneeuw, wind en korte broek meteen in slaap vallen.
Dag 0
Gister vertrokken we s’ochtends vroeg uit Delft om ff naar het strand van Biartitz te gaan voor een ijsje. Hierna begon het feest met een busreis met alle ‘concurrents’ naar het mooie dorpje Saint Engrâce wat deze week toevallig tussen de besneeuwde toppen ligt. Na een korte briefing, waar ons Frans op de proef werd gesteld maar het Nederlands van de Franse buurvrouw beter bleek te zijn, vielen we bijna allemaal meteen in slaap. Rens wachtte hiermee nog even tot de sterren hemel op zijn mooist was.
Dag 1
Om zes uur werden we met de belofte van mooi weer en croissants gewekt, door de regen op onze tenten wisten dat dit een grote deceptie zou worden. Toen we uit de tenten kropen stonden we direct aan de ontbijttafel en anderhalf uur later aan de start.
De eerste etappe begon met massastart waarin we de berg op moesten lopen. Al gouw bleken de heuvels van Nederland niet voor genoeg training te hebben verzorgd. Maar toen we over gingen op fietsen, zorgen de mooie uitzichten voor genoeg afleiding.
Op cp1 was de wind redelijk aanwezig. Terwijl de rest aan t snacken was, zocht Jan het toilet op. De meeste jongens leren op jonge leeftijd al dat ze met de wind mee moeten piessen, helaas was de route naar toilet dus tegen de wind in. Hier kwam Jan iets te laat achter, en menig Fransman later ook.
De wind nam flink toe en we werden vaak van de fiets geblazen. Maria had onder aan de berg gelegen als Evelien haar niet had opgevangen.
Eenmaal bij de Col kwamen we erachter dat het toch iets kouder was dan verwacht (voorspeld was ~12 graden). Jan en Rens hadden bijzonder veel spijt toen zij met korte broek en T-shirt door de Sneeuw aan t fietsen waren. Het landschap veranderde alsmaardoor van zonnige bergjes naar Winterweerachtige Sneeuwstormen en weer door naar SprookjesLandschappen waar de paarden door de ongerepte sneeuw deinden.
Helaas waren de prachtige uitzichten niet genoeg om ons af te leiden van onze koude handen en modder die aan onze voeten vroor. Maar gelukkig begonnen we aan de afdaling. Waar de uitdaging zat in het niet laten oververhitten van onze remschijven. Daar eindigde het fietsen en kwamen we bij het lunch CP uit. Daar zagen we dat we niet de enige waren die het koud hadden het andere Nederlandse team (Evelien, Vera, Lisanne en Maria) kwamen aan in spaceblankets als jassen. We besloten snel verder te gaan omdat we van de soep niet warm werden. Van het rennen kregen we het al snel warm. Het terrein veranderde naar een goede modder bende waar we als slopers goed doorheen kwamen. De modder hebben we kunnen afspoelen, met canyoning. Met de zipline de kloof af direct kopje onder het wilde water in. Super mooi, super koud, beetje sketchy (net als het mountainbiken).
Omdat dit niet getimed werd namen we onze tijd weer warm te worden, te vergeefs… Dus gingen we weer door met lopen. Gelukkig was dit nu met de wind mee, en dat was erg fijn, want we hadden al een beetje pijn. Toen kregen we onze fietsen weer terug om naar t dorpje te gaan waar we nu mogen rusten en slapen. We waren redelijk op tijd en dat was mooi want dan stonden we vooraan in de rij bij de (koude) douche. En hadden we tijd voor een uitgebreid blog 🙂