Dag vijf zou beginnen met een wake-up call rond vier uur om half zes te vertrekken, echter onze wake-up call kwam rond half twee toen Jan riep: “vuilniszak!” Een fractie later lag de vijf kilo vlees van gister avond uit de maag van Jan in de plastic zak die Rens op het nippertje tevoorschijn had getoverd.
Half uurtje later was het het zelfde verhaal met de ORS. De avond ervoor hadden we besloten om alles te geven wat er in zat, en Jans maag nam dit iets te letterlijk. Bij het ontbijt gaf de arts aan dat het niet verstandig zou zijn als Jan mee zou doen, maar niet geschoten is altijd mis.
We stonden vroeg klaar voor de start maar vertrokken als laatst omdat Johan nog zoek was (voor nummertje twee). het was een trage start want inhalen op het halve meter brede fietspad in het donker was vrij lastig. Toch gingen we best wel lekker omhoog en hebben we verschillende teams ingehaald. Toen kwamen we op het eerste CP, waar het Jan nog lukte om twee tuktuks binnen te krijgen en houden. Om vervolgens 800 hoogtemeters te stijgen over 6 km.
Dit ging verrassend goed. Tijdens deze trail hadden we zonsopgang over de Col, met Bergen die oprezen uit de mist. Rond 8 uur bereikten we op de top de lunch locatie. Op de lunch locatie begon een kompas oriëntatie loop. We gingen allemaal van het padje af. Rens en Jurjen snapte niks van Franse afstanden, maar vooral Jan raakte de weg kwijt en stortte fysiek in. Een colaatje gaf hoop voor de afdaling.
Daar ging vervolgens alles letterlijk en figuurlijk bergafwaarts. Bij de eenerlaatste ‘signaleur’ wilden we Jan op laten halen door de organisatie, hij adviseerde echter om nog een laatste colletje te pakken. Dat bleek niet zo’n goed idee te zijn, de laatste km vielen zwaar. Na deze laatste col stond de hoofdarts klaar om Jan te onderzoeken. Lage bloeddruk, hoge temperatuur, laag suiker gehalte, kortom: foute boel. Jan werd ingepakt en na een emotioneel afscheid reed ie met zwaailichten weg. Toch wel een domper voor de teamspirit om niet met z’n allen verder te gaan.
Met een gemengd gevoel vertrokken we met onze fietsen voor de klim van de volgende etappe. De zon scheen, de zee was in zicht en ons adrenaline niveau steeg weer. De afdaling was pittig maar met afgelopen 4 dagen in het zadel werden we steeds beter. We eindigden bij de rivier waar de volgende etappe, namelijk het kanoën, begon.
Het kanoën ging gesmeerd, met zijn drieën lag de kano echter wel wat laag in het water wat bij elke slag zorgde voor *quote* een nat sterretje van Johan. We hebben gelachen.
De laatste sessie was een hardloop etappe door Hendaye naar het strand. De vlakke ondergrond voelde vertrouwd aan en we sprintten naar het strand alsof ons leven er vanaf hing, door de adrenaline verdwenen alle pijntjes. Een laatste sprint, alles eruit. Bij de finish werden we een feestelijk onthaald door de band, die we vandaag extra vaak tegen kwamen.
Jan, die we hier hoopten tegen te komen, was spoorloos. De dokter wist ons echter al wel te melden dat hij leefde. Dus we liepen snel terug naar het camp, waar Jan naar buiten kwam strompelen op het moment dat wij aankwamen.
Na een douche en een laatste ceremonie bleek rond slepen met bagage teveel gevraagd, en werden we geheel in stijl samen met het andere team afgezet op een camping in Biarritz.
‘S avonds lekker zonder tijdsdruk de tent opgezet, hangmat gebruikt, pizza gegeten en bijna klokje rond geslapen. Nu een dagje chillen in de stad en op het strand. De raid zit er op. Het is zoals het is
Dan nog even stiekem de extra foto’s die er niet meer in pasten maar toch heel mooi zijn!
