Op de avond dat de meesten nog brak waren van de oktoberfestborrel, vertrekt een groepje Slopers op de fiets naar Sweet Lake City om deze daar in te wisselen voor een iet-wat kleiner fietsje.
Zelf ben ik zo lui om de tram te pakken en wanneer ik het clubgebouw binnenloop denk ik even op de motorclub te zijn beland, gezien iedereen een veel te stoere helm draagt. Ook ik zoek zo’n mooie retro helm uit, en net als s ’ochtends in mijn sokken-lade zoek ik twee net-niet bij elkaar passende handschoenen uit, nog een paar oud-zweterige knie- en polsbeschermers erbij en ik voel me al een échte BMX-er. Tot Daniëlle aan komt lopen.. wow die ziet er pas vet uit. Een volledig beschermend pak met daaronder een bodyprotector waardoor het lijkt alsof ze súper gespierd is. Met de gedachte dat dat nodig zou zijn, wordt ik nu al bang om te vallen.
Daniëlle begint de training op de parkeerplaats, waar we mogen oefenen met slalommen tussen de pionnen. Tien minuten later doet iedereen wheelies en sprongen over de pionnen heen. Grapje, of toch niet? Het wordt pas echt leuk als we de crossbaan op mogen, hier maak je geen snelheid door te trappen maar door je fietsje in het juiste ritme over de heuvels heen te duwen. Iedereen krijgt de smaak flink te pakken. Zwaar voor de benen is het wel, zittend fietsen blijkt namelijk een onmogelijk zaak. Maar tijdens de uitleg en rust momentjes wordt duidelijk waar het zadel op dit minuscule fietsje dan wel voor dient.. om even lekker op te chillen dus.
De leercurve is stijl, en aan het einde van de training houden we al een wedstrijd vanaf de nog stijlere startheuvel. Balancerend op onze fietsjes (al een uitdaging opzich) staan we klaar in de startblokken terwijl het startsignaal uit de luidsprekers klinkt “Oké, riders ready, watch the gate… beep-beep-beep-beeeep” BOEM. De gate gaat open en we racen naar beneden, vliegen over de heuvels en door de bochten, nog harder dan de raketten die Jorgis bouwt met de raketbouwvereniging en de motoren die Rik bouwt voor de Hyperloop Challenge. We eindigen de training met een wedstrijdje wie juist het traagst kan fietsen en als laatste de finish haalt, zo hee dat was SLOWpend.
De volgende trainingen leren we elkaar afsnijden, springen en achterwielen over de heuvels. Vooral Jan blijkt goed te zijn in het achterwielen.. echter leunt hij soms iets te enthousiast naar achteren waardoor hij ondersteboven belandt, in plaats van bovenaan de heuvel uitkomt. Ook erg knap.
Voor de derde en laatste training reizen we af naar Velzen Noord, zo kom je nog eens ergens. De crossbaan in Velzen Noord is berucht om zijn startheuvel, die is wel drie maal zo hoog als in Zoetermeer. Voor deze afdaling geldt de alles of niets regel: OF in volle vaart eraf en gelijk over de eerste heuvels heen springen OF met piepende remmen naar beneden om te voorkomen dat je head first ergens halverwege de tweede heuvel eindigt. Ik kan je verklappen dat Daniëlle de enige is die voor optie één is gegaan die avond, wat een mietjes die Slopers.. Grapje. Of toch niet? Er worden in ieder geval veel fanatieke wedstrijdjes gehouden met gemene afsnij acties en bonuspunten voor de sprongen. We gaan door tot de lichten van de baan uitgaan. Ik ben verkocht, ik wil ‘op’ BMX-en.
Verslag door Ida