Door Lisette Kloosterboer
Lieve Slopers,
Het is gedenkwaardige donderdagavond op de hindernisbaan; de wissel van de groepen na een blokje gaat gepaard met een hoop verwarring.
“We moeten stoppen”, “Ja, we zijn al onderweg’, “Nee, niet met blokje, met de training”, “Huh, wat, hoezo dat dan?”. De lichten gaan uit.
En de voorstelling begint…
Het is een week of vijf later als mij gevraagd wordt een stukje te schrijven voor de nieuwsbrief. De afgelopen tijd heeft z’n pieken en dalen gekend,
maar blijkbaar lijkt het in elk geval alsof ik mezelf (en wellicht jullie ook) goed bezig kan houden.
Lees deze 10 tips van de ervaringsexpert en verveel je nooit meer tijdens deze crisis!
Nee, dat is helaas niet hoe het werkt. Bezig blijven is moeilijk, stilzitten is moeilijk, wakker zijn is dromen, terwijl ’s nachts de slaap niet vat.
Hebben jullie al kunnen tijdreizen? Het vinden van oude bonnetjes in een jaszak of een houtsnipper van de baan in je schoen neemt je mee naar vervlogen tijden.
Hebben jullie al de koeiendans uitgevoerd, na een paar dagen binnen zitten? Dat je benen móeten bewegen, omdat ze anders pijn doen?
Of hebben jullie al bezoek gehad van het mannetje in je hoofd? Hij is er als de muren op je afkomen, rent rond, schreeuwt en bonkt in je bovenkamer. Daarnaast zit een ander te mokken en te brommen, “zit stil, hou je mond!”.
Het houdt me bezig, bezig blijven. Wellicht is het de angst om niets te doen, dat zwarte gat te zien.
Maar aan de wat minder donkere kant het is vooral de euforie die ik voel als ik weer íets gevonden heb: een doel, een taak in het uitzichtloze bestaan! (dramatische uithaal)
In Maurits heb ik daarin mijn handlanger gevonden. Eerst met het opzetten van de online trainingen, van de eerste tests tot een compleet trainingsschema samen met de BOSSO.
Maar zeker in het voeden van mijn vurig verlangen om iets idioots neer te zetten met Marathon du Mont Blanc.
Wat een dag. Voor iedereen, op Timmy na, een loodzware sessie. Een dagje zonder Corona. Waar het enig wat je bezig hield was, wanneer je nou moest eten, want altijd moest je bijna lopen.
Of doet mijn knie echt pijn pijn, of is het gewoon een beetje stijfheid? En zeker ’s nachts: waarom doe ik dit? Waarom zet je elk uur een wekker, om slaapdronken op de fiets te stappen?!
Maar de gedachte aan de anderen, de strijders in de nacht. Gaf me de moed om door te gaan (eigenlijk wilde ik gewoon niet onderdoen voor de rest natuurlijk, zeker niet als initiatiefnemer).
De hoop die deze groep mensen uitstraalde is groots, en ik teer er, naast m’n spierpijn, nu al dagen op.
Ik hou mezelf wellicht bezig met de trainingen en andere plannen, maar ik ben daar echt niet de enige in.
Denk aan het lichtpuntje met Nathalie en haar Just Dance trainingen, Rik en zijn hersenkrakers, Jorgis die ons de boom instuurt en de omgeving laat ontdekken.
Maar ook de commissies met hun bizarre activiteiten, en het bestuur met haar uitdagingen.
Hoe hou je jezelf bezig?
Verzin wat voor een ander, dat is veel leuker (en doe dan zelf per ongeluk ook mee).
Zo overleef ik het wel, zo overleef jij het zeker, en zo overleven we het samen sowieso.
Tot het doek valt voor Corona.