Door Joanne – Team Slopend Déjà Vu
De wekker gaat ’s ochtends om 3:30, ja wie bedenkt dat nu weer? Maar het is traditie om de laatste ochtend in het donker te starten en onderweg de zon op te zien gaan.
Na het onbekend houden van de top 3 van de dag ervoor is het voor Slopend Déjà Vu inschatten van de kansen op het podium. Plek 1 is te hoog gegrepen, we hadden al door dat het EDF team een stel machines zijn die maar door blijven knallen en op woensdag was het gat met hun al zo groot dat alleen met buitenaardse superpowers we hun van de troon kunnen stoten: baguette met nutella zal niet genoeg zijn. Plek 2, dat wordt het doel en daarvoor zullen we in het rood moeten gaan. Dit begint overigens al bij de start van de race waarbij we onze rode band als echte aanvoerders van het studentenklassement mogen dragen.
De organisatie heeft besloten dat het een goed idee is om op een smal paadje met op twee plekken mega keien te starten. Dat is dringen! We hebben niet de meest gunstige startplek, want dan moest je er al heel vroeg zijn (de ochtend is niet ieders sterkste punt) plus dan krijg je het koud… Resultaat: een grote slalom tussen de fietsers door die (bijna) nooit in het donker fietsen. Het bospaadje verandert in een brede gloednieuwe asfaltweg, wat fietst dat lekker zeg! De inhaalslag gaat beginnen.
Voorin in het veld kunnen we verder met de loopetappe, shit we zien geen bordje meer. Samen met twee andere teams is er een moment van twijfel. Wij rennen terug en zij besluiten verder te rennen, het is een rondje en de fietsen staan niet ver meer. Hun foutloop-route bleek sneller, want bij de volgende fietsetappe halen we beide teams in.
Ruim 500m klimmen op de fiets, het scheelt dat ik een hulpmotor bergop heb genaamd Jurjen/Joris/Simon. EDF komt inzicht, hun vrouw fietst wel soepel en praat ook nog onderweg. Gezien haar outfit (wijde broek met tight eronder) is ze misschien wel een downhiller. Uphill halen we ze in elk geval in en liggen eerste in het veld. Na een mini-trail van 1.5km omhoog zijn we bij de 1e pauze plek. EDF pakt niet de volle 15min en vertrekt weer eerder met de mini-trail terug naar de fietsen.
Daarna een spannende afdaling naar beneden, smal paadje met rechts een afgerond. Simon maakt het nog spannender door met z’n linkerhand van het stuur te glijden waardoor hij richting de afgrond stuurt. Z’n leven wordt gered door een boom die in de bocht staat geparkeerd. Z’n stuur beland precies tussen de beide takken en Simon blijft ongedeerd. Geen Bomensloper, dus de boom komt er ook goed vanaf. Na deze afdaling kiezen we voor de optional loop met de MTB waar je bonustijd kunt pakken: even klimmen en dan een technische afdaling. Wie komen we bij die afdaling tegen? EDF, hun vrouw blijkt toch geen downhiller en als zij naast haar fiets loopt gaan wij erlangs. We pakken een flinke bonus en dalen verder af naar een dorpje waar de oriëntatie plaatsvindt. Jurjen en Simon zijn in hun element en Joris en ik hobbelen er achteraan. Punt onthouden en dan door naar het volgende punt, ondertussen het dorpje 10x rond gerend en de oriëntatie is klaar.
Lunchtijd: de klok wijst 9:15 uur aan, gekkigheid.
Na de lunch Run en Bike en dan breekt het noodlot toe: Jurjen krijgt last van z’n knie, niet de knie die in de voorbereiding van de RAID moeilijk deed, maar de andere.
(Na deze knie is het gelukkig klaar, want je hebt immers maar twee knieën.)
Een ibuprofen en een paar motiverende woorden van Simon “je gaat maar gewoon doorlopen we zijn er nu bijna” gaat de tocht door.
Er staat niet veel lopen meer op het programma, dus dat is nu positief. Fietsetappe, korte wandelklim van 750m omhoog, pauze, klim naar beneden en dan de laatste fietsetappe van de RAID, 10km. We dachten vooral naar beneden maar de 3 steile klimmen waarbij je moet afstappen vallen rauw op m’n dak. De fiets is zwaar en ik heb het zwaar. De afdaling naar beneden is maar half verantwoord vanwege de vermoeidheid, maar het gaat goed. Op het vlakke stuk aanzetten waarbij we nog wat teams pakken, ondertussen liggen we namelijk niet meer vooraan, omdat we getraind zijn in het maximaal profiteren als de tijd bevroren is.
De fietsen worden ingeleverd en we hobbelen een km naar de speleologie. Ik besluit hier van de zon te genieten, omdat ik lichtelijk claustrofobisch ben en de rest gaat met hun mooie pakken (zie foto) de grot in. Simon besluit de verkeerde kant op te gaan in de grot en wordt bijna verpletterd door een losse steen.
Na deze actifun staat als allerlaatste onderdeel op het programma een trail van 2.5km: eerst omhoog en dan afdalen naar de FINISH! Hoe Jurjen het doet weten we niet, maar hij huppelt (om z’n knie te ontlasten) als een malle de berg af. De finish komt inzicht en na een eindsprint komt een einde aan 5 dagen racen.
We wachten de Bomenslopers op en zakken daarna neer op een terrasje voor een wit biertje en een portie friet. De ober komt met twee mega borden aangelopen, wat ook nog slechts twee porties blijken te zijn en de rest volgt daarna.
’s Avonds bij de ceremonie krijgen we te horen dat we 2e overall en 1e in het studentenklassement zijn geworden, vol trots komen we in onze badjassen het podium op waarbij Simon de microfoon krijgt en het Engels van de Franse host niet helemaal begrijpt. We krijgen een 1.5 liter fles goede wijn en wat gadgets waar je niet echt gelukkig van wordt, maar dat maakt allemaal niet uit!
De afterparty volgt, maar al snel zoekt iedereen z’n tent op om met wat Franse party muziek op de achtergrond in slaap te vallen.