Verslag door Niels Ruiter
Het is 17 december op een frisse zondagmorgen en een bende van 19 Slopers is op weg naar het Achterhoekse Dinxperlo. Op de grens met Duitsland is de snelste route met een kleine twee uur met een stukje over de Autobahn. Nadat we het bijna tropische Delft achter ons hebben gelaten, krijgen we al snel het resultaat van de nachtvorst te zien. Als we de auto uitstappen horen we het gras onder onze voeten kraken van de rijp en zien we het ijs op de vijver onder de eindhindernis liggen. Aangezien we met de gladheid vroeg waren vertrokken en Max een uur eerder moest starten, had ik alle tijd om het survivalterrein en het parcours nog even te bewonderen. Het terrein van Dinxperlo is redelijk groot en er staan standaard een paar stevige combi’s. Het parcours maakte dan ook drie lussen, waar tussen elke lus een van de combi’s wordt gepakt.
Toen ik een startgroep na Luuk en een startgroep voor Philip eindelijk mocht starten, was ik voor mijn doen redelijk snel weg over de eerste swingovers. Tegen het einde van de eerste lus liep Philip mij al voorbij na een grote tarzanzwaai, om hem na de finish pas weer terug te zien. Aan het einde van de lus was het zonnetje doorgekomen en was mijn thermo me toch te warm geworden. Het voordeel van zo’n lus is dan dat je je thermo af kan geven aan het publiek en zonder thermo verder kan. Na de wat minder vermoeiende tweede lus kwam ik nog redelijk fris aan bij de combi tussen de tweede en derde lus. Dit was een zware combi, beginnend met een slappe apenhang, een horizontaal net en een verticaal net, als laatste in de combi was een kaboutertarzan. In de kaboutertarzan had ik veel moeite mijn voeten van de grond te houden, maar op het nippertje kreeg ik toch mijn voeten over de laatste balk. Aan het begin van de laatste lus kreeg ik uit het publiek van Max de waarschuwing mijn armen te sparen, en dat heb ik geweten: De lus begon gelijk met een combi met een tarzanswing en een lange apenhang, om in de rest van de lus nog drie combi’s, een bandensleep en drie lastige swingovers te krijgen. Vlak voor de eindhindernis kregen we nog een boomstammetje om door te hakken en na een lange apenhang over de vijver kon ik eindelijk de bel luiden. De rest van de KSR lopers (Max, Philip, Luuk, Lianne, René, Vera en Lisette) bleken ook allemaal met bandje succesvol de run te hebben uitgelopen. Luuk was zelfs meer dan een half uur voor mij finished en met een 4e plek mag hij vanaf nu in de topklasse meelopen!
Dat was nog op tijd om de rest van de (S)lopers te zien starten: Op de 7 kilometer waren dat Bart, Simon, Arjan, Marieke, Maikel, Laurens, Ida, Nathalie en Robert. Een voor een zagen we ze na de verschillende lussen langs komen om ze aan te moedigen. Simon kwam al heel snel binnen 50 minuten over de eindhindernis van de 5 kilometer (lees: indianenbrug) binnen, en wist met dat kleine beetje ‘verkeerd’ lopen toch de eerste plaats te halen. Ondertussen waren Jan en Schelte ook in een poep en een scheet over het 5 kilometer parcours gevlogen, goed voor een 1e en een 3e plek. Op dat moment begon de eindhindernis al steeds schever te hangen, dus moesten een paar van de lopers van de 7 kilometer tot Nathalie’s grote spijt uitwijken naar de eindhindernis van de 5 kilometer.
Al met al hebben alle Slopers de run met bandje uitgelopen, waarvan er voor sommigen dit zelfs de eerste individuele run was. Nadat we nog van Laurens’ meegebrachte pannenkoeken mochten genieten, waren er toch nog een paar hongerige magen die terug in Delft wel trek hadden in een pizza-pact bij de Ciao Ciao, tot gauw!