Door Francien Baijanova
Het begon allemaal op een vroeg, vroege zaterdagochtend. Na tot 1 uur ’s ochtends op te zijn gebleven om mijn tas in te pakken, moest ik vervolgens om 5 uur op staan. Met al mijn spullen op de fiets gestapeld, racete ik naar het station en ik kwam met veel moeite precies om 6.10 u aan op de afgesproken plek. Typisch. Wie sloopt zichzelf al voordat het Slopend Kerstweekend begint?
Blijkbaar was ik niet de enige die middernacht besloot om zijn avontuur goed te beginnen. Aan de vele rode oogjes te zien, hadden meerdere slopers het zichzelf te bont gemaakt en vielen dezelfde oogjes dan ook vrij snel dicht. Afgezien van de krijsende baby in de trein, kwam iedereen na een lange reis van 6 uur nog redelijk uitgerust in Ameland aan. Dus daar waren we dan. In ons weekendhuisje in Ameland. Met genoeg stapelbedden, een pingpongtafel en ruimte om het dak af te breken, nestelden de ongeveer 50 slopers zich in het huisje en claimde ieder zijn eigen plekje.
Even wat eten, spelletjes doen (Dixit is een aanrader) en het gebied verkennen, en ons eerste activiteit kon beginnen: Wadlopen. Basically voelt het alsof je je op modderig drijfzand bevindt en je elk moment erin vast kan komen zitten. In feite kun je je prima redden door gewoon je voeten hoog op te tillen en snel op een nieuw onbegaand stuk te stappen. Het is alleen even wennen. Zeker omdat je voeten ook langzaam in ijsklontjes veranderen. Het wadlopen zelf was echt heel mooi. We hadden na een half uur zoeken eindelijk een stuk gevonden waar het water was gedaald en waar we konden lopen. De gids vertelde ons alles over de dieren die je kon vinden op de zeebodem en over de oestervangst die elk jaar een groot succes is (op uitzondering van afgelopen jaar met de hete zomer). Hij liet ons zelfs een paar rauwe proeven. Nadat de gids ons genoeg verwend had met het lekkers van de zee en zijn handen genoeg open had gehaald aan de oesters, waren we klaar om terug te keren.
Tegen die tijd konden we ons voeten al niet meer voelen en had je letterlijk een blok aan je been die je nog zo’n uur mee terug moest zeulen. Algauw begonnen de eerste Slopers, waaronder ik, te hardlopen om het gevoel in ons tenen weer terug te krijgen. Daarbij wilden we natuurlijk ook zo snel mogelijk terug zijn om als eerste de douches te claimen. Want ja zo verkleumd als je aankomt, wil je niet wachten tot een van de 10 douches vrij komt. Tegen de tijd dat we aankwamen bij ons huisje was de zon al onder en waren onze voeten ontdooid. We werden onthaald met een heerlijk heet voetenbadje, dat eigenlijk als kokend heet water aanvoelt wanneer je voeten al een tijdje onderkoeld zijn. Onder de douche zag het er dan ook uit alsof mijn voeten elk moment eraf zouden kunnen vallen, waar mijn buurman in het douchehokje naast me eensgezind mee instemde. Maar goed ons voeten hadden het dus gered en wij waren weer opgewarmd. Tijd om even bij te komen en ons te verzadigen aan al het lekkers in het huis.
Na nog even te hebben getwijfeld of ik weer voor het Dixit spelletje zou gaan of me toch ging storten op het pingpongen, koos ik uiteindelijk voor het laatste. Nu zou ik mezelf in het algemeen niet heel fanatiek noemen, maar na een paar biertjes en wat goede rondes, had ik de smaak te pakken. Letterlijk en figuurlijk. Als een hondsdolle vloog ik achter het pingpongballetje aan en met mij de tijd ook. Voor ik wist was het tijd voor de volgende, welbekende, activiteit: de Adventure race. Nog vol van de adrenaline van het pingpongen en ja toch enigszins wel van het goede spul, besloot ik om mee te doen. Nu zou ik mezelf in het algemeen wel weer verstandig noemen, maar gezien het verstand op dat moment te zoeken was, besloot ik in al mijn enthousiasme dat het met 2 graden een goed idee zou zijn om te rennen in een kort broekje en met twee supersnelle slopers in een team.
Een Slopend weekend zou geen voor mij geen slopend weekend zijn, zonder mezelf te slopen. Het spel zelf kan ik me nog nauwelijks herinneren, maar het 5 kwartier bij proberen te benen van mijn teamgenoten zeker wel. Aan het eind kon ik dan eindelijk toch nog mijn steentje bij dragen, maar hierna weigerden mijn benen dan toch echt om nog langer aan het gekwel mee te doen. Het is dan ook geen verassing dat met al het alcohol in mijn lijf en door de vele temperatuurswisselingen mijn benen aan het eind van die dag als twee zoutstengels aanvoelden en ik voor de komende dagen erna rondliep als een pinguïn.
Toen daarna diezelfde late avond ook nog eens de vraag kwam of ik mee wilde zwemmen in de zee, stond mijn antwoord dan ook meteen klaar. Hetzelfde geldt ook voor de hardloop kerst training de volgende ochtend. Die volgens mij errug leuk was, maar ik het zelf waarschijnlijk niet had overleefd.
Al kon ik zaterdagnacht dan letterlijk niet springen om het water in te gaan, ging het lopen de volgende dag wel iets beter. Er was dan dus ook geen excuus om het een tweede keer af te slaan. Want ja wie zegt er nou nee tegen een winterse duik in de Amelandse zee? Alsof we niet genoeg opgefrist waren, liepen we erna nog een uurtje over het strand en de duinen. Ik was nooit op Ameland geweest en hoewel het bij Nederland hoort, moet ik zeggen dat het voor heel even voelde alsof we in een ander land waren.
Op naar ons volgende activiteit: het zwembad. Niks boeiends hier over te melden, behalve dan dat ze, jawel, een glijbaan hadden en we vrienden zijn geworden met een paar 10 jarige jongetjes. Want ja waarom niet. ’s Avonds was ons allerlaatste en zowaar de grootste activiteit. Het Slopend Kerstdiner. Super leuk, super gezellig en nee achteraf gezien niet super slopend. That’s a first. Het was een avond vol verassingen. Zowel qua eten als de acts die er natuurlijk bij hoorden. Van gekruide bloemkool boeketjes tot een goochelshow, van drie toetjes tot een heuse Award Show. Niks was te gek. Iedereen die zijn talent kwijt wilde, kreeg een podium om op te staan. Het mooiste vond ik echter ons epische danssessie aan het einde van de avond, waar we met wat mensen in een kringetje als een stel malloten in de woonkamer stonden te dansen, lijkend alsof ieder van ons de onzichtbaarheidsmantel om had gedaan. Het superleuke, super gezellige en ja toch wel super slopende weekend eindigde de volgende dag allemaal op een middelvroege zondagochtend. Het was tijd om ons troep op te ruimen, ons spullen in te pakken en weer terug te keren naar het vasteland.
Het was maandag 24 december en vrijwel iedereen keek er naar uit om met zijn familie kerst door te brengen. Voordat we echter de boot terug konden nemen, moesten we tot mijn grote tegenzin nog een uur naar de boot lopen. Mijn benen waren nog steeds niet hersteld van mijn slimme acties die zaterdag en hoewel het prima ging, ging het niet erg vlot. Zeker niet met die 3 tassen die ik mee terug moest sjouwen. Toch uiteindelijk de boot gehaald. De terugreis was ondanks de vroege ochtend levendiger dan ons heenreis. De rum werd zoals traditie getrouw weer uitgedeeld maar leverde door de vroege uren niet de populaire reacties. Ook hadden we dit keer in plaats van een krijsende baby, wat krijsende stemmen nadat een fles rum op de grond in ons coupé was gevallen. Niet heel plezierig voor one medepassagiers, maar al wel een hele vooruitgang. Al met al was het weekend zeer geslaagd. Niet alleen was ik het weekend gesloopt begonnen; ik ben ook nog eens gesloopt, maar gelukkig, geëindigd
