Het volgende verslag is geschreven door Arjan Verheij; de identieke tweelingbroer van René. Arjan is pas sinds kort met survival bezig, en besloot mee te doen aan de 9km recreanten van Gendringen; een goed pittige uitdaging voor een beginnende survivalaar!
Gendringen 9km recreanten
Nadat ik twee maanden geleden met mijn tweelingbroer had afgesproken om gezamenlijk een survivalrun te lopen, was het zaterdag 3 februari dan eindelijk zover. Na een aantal keer een Slopend training te hebben gevolgd en nadat René de basistechnieken enkele keren had uitgelegd, was ik met Bart, René en Jorgis op weg naar Gendringen. In de auto wensten Bart en Jorgis me nog veel sterkte en lieten terloops merken dat ze mijn kansen op het behouden van het bandje niet hoog inschatten.
Na het ophalen van het rode bandje en roze t-shirt, konden we aan de start verschijnen. Na een paar warming-up technieken was ik klaar om aan de wedstrijd kon beginnen. Bart zou de eerste kilometer met ons meerennen. Uiteindelijk besloot hij om de gehele run bij de rest te blijven wat supergezellig was.
De eerste obstakels gingen soepel. De route ging na een tijdje nog binnen door een boerderij, wat voor enige verwarring zorgde. Een obstakelreeks met plank waar onderdoor moest worden gegaan, zorgde voor de eerste gezonde spanning. Gelukkig was er niemand achter me en kon ik op de helft op adem komen.
Bij de hangnetcombinatie werd het zwaar. Eenmaal boven aangekomen, wachtte ik om weer op kracht te komen. Hierdoor lukte het nog vrij soepel.
Aangezien het die dag goed koud was, wilde ik toen we bij de kajaks aankwamen zeker niet omslaan. Gelukkig gebeurde dit niet, ondanks enkele aanvaringen met andere kajakkers.
Direct na het kaj
akken, kwamen we aan bij een best grote sloot waar je eerst 5 touwen tarzan moest doen, met daarna nog een goede hoeveelheid apenhang om de sloot over te steken. Bart en René gingen er vrij soepel doorheen. Zelf had ik de techniek net verkeerd aangeleerd, en ging ik met de voet die in de voetklem gaat eerst. Hierdoor, én doordat mijn bovenarmen waren verzuurd, gleed ik toen ik aan touw 4 en en hing heel langzaam het water in. Onder veel belangstelling nam ik dus een frisse duik en zwom snel maar weer naar de kant!
Eenmaal aan de wal kon ik niet geloven dat ik hier mijn bandje zou kwijtraken. Helaas viel Jorgis bij de eerste keer proberen ook het water in. Bart en René kwamen terug over een brug onze kant op gerend, voor wat ondersteuning. Aangezien Bart doorhad dat ik in beweging moest blijven tegen de kou, gaf hij mij zijn droge thermoshirt en begeleidde hij me naar het naastgelegen voetpad om wat oefeningen te doen, zodat ik het weer warm kreeg. Had hij dit niet gedaan, had ik het waarschijnlijk te koud gekregen. Terug bij de sloot, werd duidelijk dat er een enorme file was ontstaan bij de hindernis. Hierdoor besloten de vrijwilligers dat je het hele stuk ook mocht apenhangen. Bijna aan het eind aangekomen, waren mijn armen wederom op. Het laatste wat ik wilde was nog een keer in het water vallen, dus met mijn laatste kracht lukte het me toch om aan de overkant te komen. Gelukkig was het Jorgis ondertussen ook gelukt.
Bij het boogschieten had ik het zo koud en was zo onervaren dat de pijl heel zielig gelijk naar beneden afboog en halverwege in de grond bleef steken. Door het niet raken van het doelwit moest ik een extra rondje rennen… wat ik niet als straf ervaarde, omdat ik weer op temperatuur wilde komen.
Onderweg kwamen we nog een verversingspost tegen waar bouillon, thee en koek was uitgestald. Dit was de beste bouillon die ik in jaren gehad heb.
Eén obstakel was nog best pittig. Hierbij verrichte ik een soort kamikaze-aanval waardoor ik net ver genoeg op de grond klapte. Waarna de vrijwilliger zei dat ik inderdaad ver genoeg was gekomen! Uiteindelijk kwamen we met zijn vieren bij de eindhindernis aan. Hier was ik vastbesloten om mijn bandje te behouden.. Het enige probleem was dat mijn armen volledig verzuurd waren. Mijn groepsgenoten maakten er een laatste wedstrijdje van wie als eerste de bel luidde. Zelf bleef ik rondjes rennen om het warm te blijven houden. Na het finishen bezorgden mijn teamgenoten me warme thee en een jas. Een paar andere medelopers begonnen mijn armen te masseren en stelden voor dat ik mijn armen vooral moest stretchen. Een half uur later lukte het me om ook deze hindernis te doorlopen!
We feliciteerden elkaar uitbundig en gingen vervolgens naar Jorgis ouders om te genieten van een heerlijke Cypriotische maaltijd. Dit beviel zeer goed en is sowieso aan te raden als er weer een run in het oosten van het land is.
Het was heel vet om eens zelf mee te maken hoe het is om een survivalrun te lopen. Behoud van het bandje leverde me ook een zekere trots op. Het was toch maar mooi gelukt om dit bij mijn eerste run te doen. Dit was mede te danken aan de fantastische Slopers waarmee ik de run heb gerend.
Je ziet het; door puur doorzettingsvermogen is het Arjan toch gelukt om met bandje over de finish te komen met maar twee maanden survivalervaring! Daarom is ons motto ook “Nét dat beetje meer!”: geeft niet op haal het uiterste uit jezelf.
Arjan is ook niet de enige die goed bezig was in Gendringen. Luuk is nog eens 3e geworden op de Korte Survivalrun-afstand (KSR)!!
