Het begin van deze editie van het introweekend nam plaats aan station Delft waar iedereen elkaar toe kwam gelachen, beseffend dat de zware week van studeren en werken achter de rug was. Een zeventigtal enthousiaste avonturiers kwam aangestormd om gezamenlijk een bijzonder weekend te beleven in de buurt van Rochefort, een afgelegen streek in de Belgische Ardennen. De trein was nog niet eens vertrokken, maar mensen waren al gevuld met verlangen naar het plezier die de natuur de volgende dagen zou bieden.
Een eerste kennismaking vond al plaats op de bijna 4 uur durende treinrit. Namen werden uitgewisseld en verhalen gedeeld. Mensen die voor het eerste jaar mee gingen maakte voorspellingen over welke ervaringen ze dit weekend rijker zouden worden. Gevuld met conversaties vorderde de lange treinrit zeer snel.
Het weekend begon pas echt bij de laatste tussenstop. Daar werden we in groepen van vijf verdeeld en werd het idee voor die avond uitgelegd. Om 11 s ’avonds konden we eindelijk aan het avontuur beginnen. Een lange wandeling was het plan voor die avond. Een kaart wees de weg naar de plaats waar een volgende kaart verstopt lag, die op zijn beurt weer de weg aan gaf naar het volgende punt. De kaart was duidelijk, blaren waren nog afwezig en de benen uitgerust, wat er voor zorgde dat we als groep een goed tempo konden wandelen naar het volgende doel.
Aan een kampvuur op een beboste heuvelrug werden we opgewacht door het bestuur. Enkele marshmallows en een slok van de zelf gefabriceerde groene ‘lust-rum’ waren een bron van energie om de tweede helft van die late avond verder te zetten. Met behulp van een nieuwe kaart konden we weer op pad. Uit het bos oriënteren was schijnbaar de moeilijkste opdracht van het hele weekend. Twee uur in de vroege ochtend was het toen we eindelijk weer op een vaste weg waren.
Een afwezigheid van lichtvervuiling en een open hemel betekende dat de sterren uitermate goed zichtbaar waren. Als ruimtevaart enthousiasteling vond ik dit het mooiste deel van het weekend. De eerste gevoelens van blaren en slaaptekort begonnen te komen. Het was verleidelijk om niet gewoon in het gras naast de weg te gaan liggen en naar de sterren kijkend in slaap te vallen. De rest van de tocht bracht ik door met mijn gedachten afwezig en blik gefascineerd naar boven gericht.
Vier uur was verstreken op de klok toen we aan het geluid van andere slopers konden afleiden dat we op de campingplaats waren aangekomen. Moe van de tocht duurde het niet lang voor de matjes waren opgeblazen en slaapzakken klaar lagen. Sinds het niet ging regenen was er geen nood voor overdekking. Comfortabel en voldaan in een warme slaapzak duurde het niet langer dan twee minuten voor mijn gedachten in dromeland zaten.
Na ongeveer vijf uur slaap zorgde de stralende ochtendzon dat iedereen in vreugde werd gewekt. Brood, beleg en fruit werd voorzien naast het kampvuur, waar iedereen kon eten tot zijn/haar maag lekker gevuld was. Simpelweg een heerlijke ochtend in de vrije natuur zonder enige verplichtingen of wat dan ook.
Kennismaking was het centrale thema van de spellen die gespeeld werden. Met behulp van knopen, knuffels en vragen verdubbelde het aantal slopers waar ik de naam van kende over de loop van enkele uren. Een ontevreden boer verstoorde het plezier even tijdens vlaggenroof, maar andere bezigheden werden al gauw verdergezet. De namiddag werd verder gevuld met vrije bezigheid activiteiten zoals boogschieten, slacklining of zelfs een jacuzzi maken. Ook een glowstick zoekspel werd voorzien.
Nog een nieuwe ervaring kwam toen duiven en fazanten het avondeten bleken te zijn. Naast couscous en verschillende groenten konden de liefhebbers hun eigen duif of fazant plukken en klaarmaken op een zelfgemaakt vuur. Net dat beetje meer ervaringen maakte het weekend net dat beetje beter. De zon daalde al snel en de uren tikte voorbij. Vroeg gaan slapen was bij de meeste niet echt sprake van. Rond twee grote kampvuren werd er veel gepraat, gelachen en gedronken. De gezelligheid was simpelweg helemaal op punt. Enkele waaghalzen lieten laat in de avond hun danspassen eens zien, maar de warmte rond het kampvuur trok de meeste mensen aan.
Dit maal onder een zijl wakker geworden kwam het jammerlijk besef dat de laatste dag van het weekend al van gang was. Simpel brood en beleg als ontbijt smaakte nog even veel als de vorige dag. Na de maag te vullen was het tijd om op te ruimen, helaas. Een positief punt was dat iedereen hoogstens een zijl moest opvouwen en een rugzak moest inpakken. Niet meer als een half uur was nodig om dit klaar te krijgen, waarna de gedachte terug konden focussen op wat die dag nog voor sport zou volgen.
Mountainbiken, zo lang en zo snel als je wou, dat was het programma voor zondag. In verschillende groepen reed iedereen op zijn eigen tempo ervandoor. Sommigen hadden onderweg wat meer pech als anderen. Wat iedereen wel deelde was het verlangen om net dat beetje te snel te gaan in de afdaling. Tijdens de gezamenlijke middagpauze kon iedereen met vermoeide benen of interesse in paleontologie ervoor kiezen om in de namiddag een grot te bezichtigen. De andere keuze was nog meer mountainbiken, want wat wilt een mens nog meer dan gewoon de hele dag sporten.
Vermoeid en voldaan (tenzij je naam Luuk, Monne of Dries is, in welk geval je er voor kiest nog even een berg op te lopen) kwam iedereen aan bij het treinstation van Rochefort voor de terugrit. De laatste restjes eten werden uitgedeeld en een vreugdevolle groepsfoto werd gemaakt. Voor sommigen was het nog nooit zo makkelijk om op een trein in slaap te vallen, anderen verkozen om nog wat te praten. Naarmate Delft dichter kwam werden er nog bedankjes doorgegeven, uiteraard traditioneel met drank. Bedrankjes dus. Tot spijt van het bestuur werden zij veruit het meest bedankt voor het grote succes van het weekend. Afsluiten kan uiteraard niet beter dan met te veel mensen een kebabzaak leeg te gaan eten, wat diegene die er nog steeds zin in hadden besloten te doen. Vermoeid, voldaan met een volle maag en vuile kleren was het na twee prachtige dagen tijd om richting eigen huis te vertrekken. Het weekend was officieel over, maar de herinneringen zullen blijven bestaan.
