Het introweekend was zo ongeveer mijn eerste activiteit bij Slopend. Ik ben in september lid geworden en had nog maar een paar keer meegetraind, dus ik vond het best wel spannend om met zo veel nieuwe mensen op een tripje te gaan. Het begon meteen hectisch: samen met mijn huisgenootje Salle, die ook net lid was geworden, ging ik op stap naar het station. Ik was mijn telefoon (met OV chipkaart) vergeten en we wilden nog drank kopen, want ‘dat zou leuk zijn ergens tijdens het weekend’, zo had Salle vernomen. We kwamen echter bijna te laat (dat gebeurt ons verder dus nooit), dus geen drank. In de trein, volgepropt met volgepakte slopers, moesten we op zoek naar onze groepsgenoten. Met Leander, Marjolijn, Niko, Ian en Vasko ging ik op pad, na aangekomen te zijn op de eindbestemming: Mariënburg. We moesten met behulp van kaarten in enveloppen onze weg vinden naar de slaapplek.
Dat ging niet helemaal soepel. We hebben rondgedwaald in de ‘Sahara’, door donker bos gedwaald, en hebben (onsuccesvol) geprobeerd een camping te doorkruisen, maar de eindbestemming bleef ver uit zicht. Gelukkig hadden we veel snacks. Om 5 uur ’s nachts zagen we licht aan het einde van de tunnel: een kampvuur, met het bestuur eromheen. We dachten dat we er waren, maar we hadden nog een uur te gaan, vertelden ze aan ons. Nét dat beetje meer, zo zullen we maar zeggen. Ik was behoorlijk moe, dus ik had bij aankomst niet eens een tarp opgespannen. Zo snel mogelijk ben ik met Floris, die nog geen slaapplek had, onder de al weer blauw wordende lucht gaan slapen. Na een goede 3 uur slaap werd ik wakker en bezweek ik na mijn ontbijtje onder groepsdruk om met een fanatiek groepje te gaan hardlopen. Tijdens het hardlopen werd het ineens waanzinnig mooi weer. Een frisse duik na terugkomst was wel op zijn plaats.
Na de lunch begon een heel scala aan middagactiviteiten. Vooral boogschieten vond ik erg leuk, dan voel ik me net een grijze jager die kleine ik ó zo cool vond (vind ik stiekem nog steeds wel). Ook werd er touw getrokken, geknoopt, boomstam geworpen, gezwommen en vuur gemaakt. Voor dat laatste had ik helaas geen tijd meer, dus waarschijnlijk was het maar goed dat ik de kookgroep kwam met een aantal vuurmaak pro’s. Er stond wilde eend op menu, die we zelf moesten bereiden. Iemand anders had hem al geplukt en een van de borststukken eruit gesneden, de andere borst was voor mij. Ik had nog nooit zoiets gedaan en vond het eigenlijk wel heel erg gaaf, dus besloot ik om ook de poten van de eend eetklaar te maken. Dat was weinig vlees voor heel veel moeite, maar wel erg leuk. Naast mij werd een konijn geveld. Die werd vervolgens aan het spit geroosterd. Dat was een nieuwe smaak voor mij, konijn. Ik ben van het type ‘wat de boer niet kent, dat vreet hij graag’ en daar ben ik blij mee want het smaakte heerlijk. Ook de stoofpot met groente en eend was behoorlijk goed gelukt. Een perfect recept voor een blije Smikkel.
Na het eten was het tijd voor wat avondspellen: levend Stratego en lasergamen. Onderweg werd mij nog een mysterieus hapje eten aangeboden: rijst met tomatensaus, met wat hagelslag erbovenop. Die combi was nieuw voor mij, en ik denk ook voor vele anderen die niet die avond door dezelfde heksenbrouwers benaderd zijn. Hoewel ik lichtelijk verafschuwd was, moest ik uit principe toch een hap nemen. Over de smaak doe ik geen uitspraak want ik ben het niet met de uitkomst eens. Oké terug naar de avondspellen. Eerst kwam levend Stratego. Het had een beetje een onheilspellende uitstraling, al die mensen met hooflampjes die in het donker op je af komen lopen. Zelf had ik er geen, dus ik was praktisch onzichtbaar (denk ik, ik kon het niet zien). Het is me helaas niet gelukt om de vlag van de tegenstanders te vinden. Daarna was Lasergamen aan de beurt. Eerst speelden we in twee grote teams en kon je elkaar afknallen zo veel je wilde. Als je neer was kon je nieuwe levens halen en weer terug het slagveld op. Recht op een groep tegenstanders afstormen, of om een boom heen dansen samen met een enkele tegenstander terwijl je elkaar neer probeert te schieten: het kon allemaal. Vooral die 1 tegen 1 duels vond erg leuk. Helemaal als het geweer van je tegenstander het niet doet, toch Diana? Daarna ging een groot deel van de groep weer richting de kampvuren, maar ik was nog niet uitgeschoten. Samen met de overblijvers besloten we om een 4v4v4v4 team deathmatch te houden, waarbij je echt uit het spel lag als je levens op waren. Er waren nu veel minder spelers en je eigen levens waren veel meer waard, dus de 1 tegen 1 boomdans gevechten zaten er niet meer in. Roekeloos op je tegenstanders afstormen was al helemaal uit den boze. Er ontstond tijdens het spel een nieuwe strategie: je lasergeweer verstoppen onder je jas. Zo was je niet meer te zien voor de tegenstanders, en ook niet meer te raken. Na een intense sessie was ik in mijn eentje over tegen ongeveer het gehele team groen. Daar ben ik helaas strijdend ten onder gegaan. Nogmaals gefeliciteerd, maar jullie begrijpen dat ik volgende keer natuurlijk wel ga winnen. Toen was het ook voor ons tijd om terug te keren naar kamp en in een kringetje rond een kampvuurtje te kletsen met een Kordaatje erbij. Mijn stappenteller had net aan de 50k aangetikt, die score gaat lastig worden om te verbeteren. Rond 1 uur begon iedereen in te kakken en waren de meesten al richting de tarps gegaan. Ik had natuurlijk ook een korte nacht gehad, dus ‘ik ga het niet al te laat maken vanavond’. Queue andere Max en aantal andere mensen die muziek aanzetten en begonnen te dansen rond het kampvuur. Hieraan heb ik natuurlijk vrolijk meegedaan. Hier maakte ik ook kennis met de Rasputin. Om 3 uur was het toch wel echt tijd om te gaan slapen voor mij en m’n bedpartner Floris. Toen we eenmaal lagen stortte onze in de middag opgespannen tarp in, dus lagen we met een natte kledder in ons gezicht. We hadden het aardig met onszelf te doen, maar in plaats van het te fiksen schoten we in de slappe lach en bleven we liggen. Toen kwam onze reddende engel Walter langs, die onze tarp fikste. Daarna konden we eindelijk slapen.
Na weer een korte nacht, waren we al weer aangekomen bij de laatste dag. Bij outdoor Ommen hebben we gemountainbiked en gekajakt. Ik had wel eens op een mountainbike gezeten, maar van een berg (of nouja, heuvel, het blijft Nederland) had ik nog nooit gedaan. Ik had weer zin in een uitdaging, dus ik dacht dat de moeilijke route wel wat voor mij zou zijn. Mijn plan was om dan bij de wat rustigere groep te blijven, maar dat was mislukt. Ik was iedereen om me heen kwijt, en bleef doorfietsen totdat er ergens een groepje stond te wachten. Dat bleek de snelle groep te zijn. Die gingen aardig hard voor mij dus ik moest ff doorpakken. Ik heb gelukkig slechts lichtelijk hun stof hoeven bijten, en naarmate we verder op de route kwamen durfde ik ook steeds wat harder naar beneden te gaan. Meer snelheid is meer beter.
Na de lunch was het tijd om te gaan kajakken. De zon was inmiddels weer goed gaan schijnen, perfect voor een relaxt boottripje met Salle. Rechtuit varen in een tweepersoonskajak bleek onmogelijk, dus we gingen als een slang door de rivier heen. Onderweg kwamen we een aantal badderende boys tegen en dat leverde prachtige plaatjes op.
Daarna was het alweer tijd voor de terugrit. Die treinreis zou mijn instortmoment worden dacht ik, maar het feest bleek nog niet voorbij. Ouderejaars introduceerden het concept van het ‘bedankje’: je bedankt iemand voor iets dat diegene tijdens het weekend voor jou gedaan heeft, en geeft diegene een shot van de drank die je op dat moment bij je hebt. Diegene krijgt vervolgens de fles mee, om een nieuw iemand te bedanken. Nadat de alcohol al rijkelijk gevloeid had, werd er in het kleine hokje waar ik zat muziek aangezet. Dat transformeerde ons kleine stukje trein tot dé feestplek, en er werd met velen gedanst op misschien 3m2. Zo hard zelfs, dat de hele treincoupé heen weer schudde. Dat was misschien toch minder tactisch, dus werd besloten om het feestje weer af te breken. Ik heb er zeker van genoten zo lang het duurde. Na aankomst in Delft werd er traditiegetrouw Turk gegeten, een mooie maaltijd met gezellig napraten om het geheel af te sluiten.
Nogmaals bedankt aan de orga en iedereen die aanwezig was (geen shotje nodig, maar mag wel) voor een fantastisch introweekend!
Groetjes van Max