Er zijn deze krokusvakantie drie Slopend groepen op winter-expedities gegaan. Groep 1 naar Slowakije om door de sneeuw te lopen. Groep 2 naar Tsjechië om ook door de sneeuw te lopen. Groep 3 naar Oostenrijk om als een stel watjes lekker comfortabel te skiën en aan apres-ski te doen.. Dit verslag der winterweken bevat kleine verslagjes van iemand uit elke groep.. Althans, dat was het idee.. maar Slopers houden van veel woorden uittypen blijkbaar. Aldus, dit is het mega-verslag-der-winterweken-2018-edition.
Groep 1: Slowakije (inclusief statistieken en pro tips!) – door Lianne de Vries Zaterdag 3 februari 2018, 04:30. Mijn wekker gaat. Vandaag vertrekken Jan, Berend, Colin, Hielke, Daniël en ik veel te vroeg met de trein vanaf Delft op weg naar het Fatragebergte in Slowakije. Voor mij is het de eerste keer dat ik mee ga op winterweek en ik heb er zin in! Een beetje spannend is het ook wel: ik heb de verhalen gehoord over Jans eerste winterweek, er worden temperaturen van -20 voorspeld voor ’s nachts en we hebben ambitieuze plannen om flinke stukken te lopen en veel hoogtemeters te maken. Gaat mijn gear het houden? Zal ik het tempo van de rest bij kunnen houden? Wordt het echt zo koud? Eenmaal op het station bij de rest vergeet ik alle eventuele problemen al snel. Daniël heeft de route perfect uitgestippeld en na een lange reis met trein, bus, vliegtuig, bus, nog een bus en weer een trein bereiken we Vrutky waar we voor de eerste nacht een hostel hebben geboekt. We worden De volgende dag is het tijd voor onze eerste piek: we gaan de Suchy (1468 m) beklimmen! We lopen door een soort winterwonderland en met het zonnetje in ons gezicht tot de voet van de berg. Daar aangekomen blijkt het pad zo ondergesneeuwd te zijn dat we er niet echt gebruik van kunnen maken. Colin en Berend loodsen ons omhoog door voorop te lopen en een omhoog slingerend pad voor ons plat te stampen. Hoe hoger we komen, hoe meer we het gebrek aan stijgijzers beginnen te merken. Het begint te waaien, de helling lijkt almaar steiler te worden en de top is niet te zien door de laaghangende bewolking. Na de top zouden we nog zo’n 2 uur over een richel moeten lopen zonder enige mogelijkheid om naar beneden te gaan op onze tenten op te zetten. Hoe tof het ook is, ons idee is niet zo verantwoord en we besluiten terug te gaan. Lopen hebben we genoeg gedaan, dus glijden we van de berghelling af. Berend verliest zijn drinkbeker en zet een wilde achtervolging in tot de voet van de berg, ik laat mijn keeper-skills zien door mijn thermosfles tegen te houden voordat die helemaal naar beneden in het dal ligt. We vinden een prachtige kampeerplek iets lager gelegen dan de eerste nacht. ’s nachts is het koud, vooral Hielke heeft hier last van met zijn slaapzak (“hij gaat tot -10” “is dat de comfort temperatuur? Of de limiettemperatuur?” “Ja dat weet ik niet, er staat gewoon -10 op”) Pro tip: neem de weersvoorspellingen serieus en pak een warme slaapzak in. s ‘Ochtends staan we om 6 uur op en wordt ons koukleumen beloond met een mooie zonsopgang. We hebben besloten om vandaag van Mala Fatra naar Velka Fatra te reizen omdat de routes daar wel begaanbaar zijn met enkel sneeuwschoenen en er wat minder lawinegevaar is. Na een lange dag lopen en reizen spotten Jan en ik een mooie kampeerplek naast een beek met een watervalletje. Het water is zo koud dat het meteen begint te bevriezen wanneer je het met een pan uit de beek schept en stil staat. De nachttemperatuur ligt wel hoger dan de afgelopen dagen. De volgende dag lopen we al redelijk vroeg langs een hut waar we besluiten te stoppen. De rest van de middag is er dus tijd om alvast de route voor morgen over de Ostrodok te verkennen (Colin, Berend en Hielke) en een sneeuwgrot te graven, een sneeuwhut te maken onder de takken van een naaldboom en hout te hakken voor in de kachel (Jan, Daniël en ik) We zitten net gezellig en warm onze adventure food op te eten in de hut als we gezelschap krijgen van vier Slowaken. Slechts een van hen spreekt een beetje Engels, maar wat maakt een taalbarrière uit als je wodka en whisky kan uitdelen in ruil voor zelfgestookte palinka en andere drank? Wanneer de kachel zo hoog opgestookt wordt dat het hutje op een sauna begint te lijken en de Slowaken om 3 uur nog niet genoeg lijken te hebben van hun drank en kaartspelletjes wordt het toch minder leuk. De ochtend er na staan we wel redelijk vroeg: we willen vandaag de top van de Ostredok (1593 m) bereiken! Gelukkig werken de kou en lichaamsbeweging erg goed tegen onze kater en kunnen we lekker doorlopen naar de top toe. Helaas werkt het weer niet zo mee. Na een tijdje lopen we over een sneeuwvlakte door dikke mist en kunnen we nauwelijks zien waar we naar toe lopen, laat staan dat we van het uitzicht kunnen genieten. De paaltjes die de route aangeven zijn vaak niet te zien en we volgen de lijn op onze GPS. Na een uur of twee begint het wel een beetje saai te worden om alleen maar wit te zien. Gelukkig zien we ook af en toe een klein dier door de sneeuw heen lopen. Of was het gewoon een klein hoopje sneeuw en beginnen Jan en Berend te hallucineren? Iets later vinden we een onbemande berghut. We besluiten daar te gaan slapen. Deze keer krijgen we geen extra gezelschap en we halen wat welverdiende slaap in. Omdat we onze route zo gepland hebben dat we op de een na laatste dag hiken niet zo veel kilometers hoeven af te leggen, lopen we ’s ochtends nog even terug naar de richel waar we de dag er voor overheen zijn gelopen met dikke mist. Helaas ligt de top van de dichtstbijzijnde berg weer verstopt in de wolken, dus veel uitzicht gaan we niet hebben. We vinden een rotsblok dat waarschijnlijk ’s zomers gebruikt wordt om te klimmen of boulderen. In de winter is het wel een extra uitdaging, maar het lukt ons toch om een stukje omhoog te klimmen. We lopen terug om onze backpacks bij de hut op te halen en beginnen af te dalen richting de bewoonde wereld. Het pad dat we nemen is blijkbaar ook bedoeld voor in de zomer of wordt niet meer onderhouden: we zijn meer bezig met klimmen en (uit)glijden dan wandelen, maar dat maakt de route alleen maar leuker. Het laatste stuk lopen half langs, half door een beekje en uiteindelijk komen we uit op een brede weg. Omdat we niet vlak naast de weg willen staan lopen we een stukje de andere kant uit en zetten op een veldje waar zo te zien af en toe dieren gevoerd worden de tenten op. Omdat we wat lager zitten dan de rest van de week zijn de temperaturen wat hoger en is de sneeuw minder poederig. Perfect om mee te bouwen dus! We gaan aan de slag om en na een super efficiënte bouwsessie staat er een soort sneeuwfort met zithoek. We staan natuurlijk weer vroeg op. “maar ik dacht dat ik tot half 7 uit mocht slapen” In Martin aangekomen brengen we de hele middag door met het terugbrengen van de sneeuwschoenen en de winterweek goed af te sluiten in het restaurant met bier en eten. Zoals Bear Grylls zou zeggen: we made it back to civilization! De terugreis is ook goed uitgepland en verloopt prima. We hebben minstens twee uur geslapen op het vliegveld en medereizigers zeurden een beetje over mensen die een douche moesten nemen, alles ging perfect dus. Weer in Delft gaan we natuurlijk nog kapsalon eten, samen met de Tsjechië winterweek en de winterwatjesweek. Het is super leuk om de verhalen van de rest te horen, maar het is nog mooier om er zelf ook een paar te kunnen vertellen en na te genieten van een fantastische week. Volgend jaar weer! Stats: Groep 2: Langlaufen in Tsjechië – door Justin Wildeschut Carnaval kwam er weer aan, tijd om te ontsnappen. We hadden besloten om naar Tener… te gaan langlaufen in het noorden van Tsjechië, in het national (narodni) park Krkonose, op de grens met Polen. Salwan, Lisette, Christ en ik zijn, met kater op kosten van Salwan, op zaterdag 3 februari vertrokken naar Praag. In Praag hebben we tegen ons wil in nog een biertje gedronken om de volgende dag vroeg de metro+bus naar Harrachov te pakken. Gelukkig hadden we nog een plekje bij Barry de barse buschauffeur kunnen fixen. Mensen in Tsjechie praten enkel als dat nodig is, zoals wanneer ze er langs willen, als ze je niet snappen omdat je de taal niet spreekt, of als je in een gerecht de narodni specialiteit knödel vervangt door een friet met. Daarom hebben veel mensen ook een bijnaam in Tsjechie. Zo hebben we bijvoorbeeld de langlauf ski’s gehuurd bij (de toch wel toffe) drommerige David in Harrachov. Met die ski’s zijn we gaan lopen naar de start van wat volgens ons een langlaufroute was het Jizerska gebergte in. Het Jizerska gebergte is het broertje van Krkonose, wat kleiner en wat makkelijker. Daar hebben we geoefend op langlaufen. Onze billen hebben behoorlijk wat goed gevormde deuken in de sneeuw gemaakt we zijn onder andere ingehaald door de zondagse langlaufvereniging oud-maar-niet-dood. ’s Nachts hebben we ons tentje in het bos naast een beekje opgezet, het bose noise-cancelling systeem der natuur. We hebben een warme nacht gehad doordat de verse sneeuw een isolerende deken over onze tent had gelegd, prima zo! De tweede dag begon al om 6:30, want het is vakantie. We vonden dat we genoeg hadden geoefend en we nu wel Krkonose aan konden. Nog ervan steeds overtuigd dat onze kaart langlaufroutes aan gaf, zijn we netjes die routes gaan volgen. Hoewel we ons meermalen afvroegen hoe de echtes dit toch deden, zijn we zonder permanente blessures bij onze geplande slaapplaats aan gekomen. De rechterbil van akkie heeft het ‘fack’ best wel ‘aaah weer dezelfde’ zwaar ‘kakkerlakken’ gehad. We dachten dat daar een shelter zou zijn maar helaas was er niets te zien. We hebben toen een heel mooi plekje gemaakt en een comfortabel bankje naast een beek. Terwijl we water aan het koken waren daalde de temperatuur sterk. We hebben het kort gehouden en zijn zo snel mogelijk onze tent in gedoken. Waar ‘s morgens normaal condens druppels hingen, zat nu ijs. Terwijl we weglaufden van onze spot, liefden we langs het stromende beekje, dat inmiddels onder een laag ijs doorstroomde. ‘Het moet erg koud zijn geweest vannacht.’ Leuk dat er even verderop een thermometer hing: -15 graden Celcius! Stoer! Die dag was het plan om over de hoogste richel van Krkonose te laufen, de route leidde ons langs een berghut. Net voor de berghut werd het wat steiler. Terwijl alles vredig en vrij en koek en ei was, besloot akkie dat het tijd was om weer een deuk in de sneeuw te maken. Door het veelvuldig deuken zetten met zijn rechterbil, werd de deuk inmiddels niet meer zo goed gevormd als voorheen, het zwelt toch op na een paar keer. Omdat ik filmde deed hij extra hard zijn best om de deuk zo indrukwekkend mogelijk te maken. ‘Ik loop die laatste meters naar de hut wel’, zei akkie toen hij weer op was gestaan. Wat we toen nog niet wisten is dat akkie’s ski kapot was gegaan. Nadat we een biertje hadden gegeten en een knödel hadden gedronken besloten we dat het tijd was weer te gaan. Wat was dat lekker warm daar binnen zeg. Ook de vriendelijkheid van aanvaardbare Andrev, de baas van de Vosecka Bouda, deed ons goed, hij gaf ons tenslotte bier. En toen kwam het; akkie kon niet inklikken. Nadere inspectie deed ons op het probleem stuitten, je ski is stuk. Met angst in onze lenden moesten we concluderen dat we terug naar beneden moesten naar drommerige David. We besloten dat het ’t best was als de twee sterkste zouden gaan. Dus zo gingen akkie en ik terug naar Harrachov. In de tussentijd leek het Salwan en Lisette het verstandigst om goed te eten en bier te drinken. Bij drommerige David aangekomen, zei hij eigenlijk niks, niet verrassend natuurlijk want dat zou niets bijdragen aan het repareren van de ski. Wat hij wel zonder problemen deed is het meegeven van een nieuwe set ski’s zodat wij weer op pad konden, echt tof. Door het dorp lopende hebben wij verleidingen als döner, bier en andere voedzame maaltijden met veel moeite weten te negeren. We waren daar trots op als een pauw, niet wetende dat Salwan en Lisette met hun rug nog steeds tegen de verwarming zaten en net hun tweede knödel bestelden. Wat dat betreft hadden ze het wel goed voor elkaar. Ze hadden de strategie; als Justin en akkie niet voor 14 uur terug zijn, vertrekken we hier toch niet meer en kunnen we net zo goed nog een biertje nemen. En gelijk hadden ze. Om 14:15 kwamen wij weer aan bij de hut. Best wel een nette tijd vonden we. Ook waren we tevreden dat we niet zijn ingehaald door de dinsdagse langlaufclub grijs-maar-pittig. Omdat de dag toch mislukt was hebben we besloten in de hut te blijven en konden we ook best een aantal biertjes drinken. De Ook deze ochtend stonden we weer om 6:30 op. Dat betekend, om 6:30 gaat het alarm, roept Salwan naar ons om te checken of we wakker zijn en neem Lisette haar ontbijt mee haar slaapzak in om daarbinnen op te peuzelen. Dat is een echt een woonhuis van binnen. Rond 7:30 staan we naast onze tent om alles in te pakken en 3 kwartier later kan het zijn dat we klaar zijn voor vertrek. Deze dag bracht ons langs twee hutten, en over een hele vette route dat in de zomer inderdaad een prima wandelpad zou zijn geweest. De eerste hut gingen we in om een kopje thee te drinken. Initieel kregen we van joutse Jovenka te horen dat ze dicht waren. Gelukkig werden we later samen met de hond terug naar binnen geroepen en begrepen we dat we wel een kopje thee konden krijgen. Opgewarmd om het pad omhoog te lopen! Gedurende deze stijging teasde moeder natuur ons door zich in wolken te verhullen maar op onverwachte momenten werd de deken even opgelicht en kregen we prachtige beelden te zien. Wat hebben we daar van genoten. Leuk was dat er bovenaan achter de wolken een berghut zat verstopt. Tijd voor een knödel met pils! Yes! Deze dag is vrijwel compleet. Na dit intermezzo daalden we af richting beneden, goede keus want naar boven dalen gaat een stuk lastiger. We hoopten op daling en uitzicht. Gelukkig kregen we dat een andere keer maar hadden we nu vooral mist en horizontaal. Omdat we netto echt moesten dalen, kwam bijna aan het einde van de route een steile piste. Dat was moeilijk te doen op de langlaufski’s maar het bijkomende voordeel is dat door cosinus vallen op een helling minder pijn doet. We hebben die nacht geslapen in een bos, prima nachtje. Dingetje was wel dat Christ al de hele dag geen bom had gedropt en er toch van alles in ging. Salwan is die nacht vergast want bij ontspanning, ontspant het zeg maar weet je wel. Die ochtend verdween akkie gelukkig even, gezond als ie is. We besloten dat we deze vrijdagnacht weer in de Vosecka Bouda door wilden brengen, and so be it. We zijn daar heen gegaan en hebben voor 16:00 uur het welverdiende pils besteld. Tijd voor een prachtige zonsondergang! Zaterdag was de dag dat we terug naar Praag zouden gaan. We laufden naar beneden over de Krkonose magistrale die als een oude spoorlijn continue een 2-3% daling had, dit konden wij! In het dorp aangekomen hadden we honger dus hebben we bij verraste Vlatan een broodje kaas besteld. Zijn frituur werd afgestoft en we kregen een kaassouflee met brood, met majo, dat wel! ’s Avonds in Praag aangekomen zijn we de stad onveilig gaan maken, dat wil zeggen, Salwan voelde zich onveilig. Wij speelden daar gretig op in door hem te wijzen op verdacht figuren zoals Jaçeck the ripper. Veilig in Nederland hebben we gelukkig wel onze kapsalon gehad. Leuk feitje overigens, de kapsalon pact kan ook plaatsvinden in Praag. De kapsalon is al internationaal bekend! Nadat we onze bagage hadden weggebracht en een ontbijtje hadden gehaald bij de bakker, was het tijd om de ski’s op te halen bij de verhuur en ons klaar te maken voor de eerste dag op de piste. Aangezien de helft van onze groep nog nooit op wintersport was geweest en enkel een uurtje les had gehad bij Snowworld in Zoetermeer en de rest weer even moest inkomen, begonnen we de eerste afdaling rustig op de oefenweide. We verbleven in een appartementencomplex zo’n 50 meter van de piste waar we 3 vier persoons appartementen hadden gehuurd. Bij de appartementen hadden we ook de beschikking over een zwembad met een jacuzzi en een sauna om de dag hard sporten lekker mee af te sluiten. Na wat gesleep met meubels en eetgerei werd er elke avond een kamer tot eetzaal omgetoverd, waar we met z’n allen konden koken en eten, en waar na afloop nog wat spelletjes gedaan werden tot iedereen rond 10 uur lag te slapen. De volgende dag ging de wekker al weer om 7:25 zodat we half 8 bij de bakker konden staan om het ontbijt te halen. Om negen uur gingen de liften open en gingen we de berg op. Na de eerste gezamenlijke afdaling splitsen we op in groepjes en was het tijd om het skigebied “Le Grand Massif” te gaan verkennen, het was een prachtig gebied met 250km pistes en een prachtig uitzicht op het Mont Blanc massief. In de middag kwamen we weer samen in het appartement voor de lunch waarna een deel van de groep ski les kreeg. Het bleek dat de Fransen het begrip après-ski niet kenden, maar speciaal voor de Nederlanders werd er door Sunweb op dinsdag en donderdag après-ski georganiseerd, waar de helft van de aanwezigen ook studenten uit Delft bleken te zijn. Vrijdag was alweer de laatste dag van deze trip, ’s avonds na het eten was het tijd om weer in de bus naar huis te stappen. De terug reis leek ondanks de slechte muziek en film smaak van de chauffeurs toch een stuk sneller te gaan dan de heenreis, wat waarschijnlijk kwam door iedereens vermoeidheid van deze week in de sneeuw. gewekt door de kerkklokken en nadat we de sneeuwschoenen van de verhuurder in ontvangst hebben genomen gaan we op pad! Pro tip: hoe enthousiast je ook bent, vergeet niet bij je hostel uit te checken. Tijdens het eerste stuk beklimming worden we links en rechts ingehaald door mensen met stijgijzers terwijl wij met alleen wandelschoenen omhoog glibberen. Gelukkig lopen we langzaam de gladde, ijzige rotzooi uit en komen we in de sneeuw terecht. Zoveel sneeuw had ik nog nooit bij elkaar gezien, en dit was nog maar een voorproefje van wat komen ging! We stoppen bij een berghut waar Berend, Jan, Daniël en ik het kamp opzetten en een mooie muur maken om de wildlings buiten de deur te houden. En het werkt ook nog eens tegen de wind. Colin en Hielke hebben wel zin in nog een stukje lopen en leveren de sleutels die we per ongeluk mee hadden af bij het hostel. ’s Middags komen er een paar wandelaars ons kamp in gelopen omdat we de tenten iets te dicht bij het pad hebben gezet. Pro tip: zet je tenten iets verder dan 10 m van het wandelpad af.
, aldus Jan. Omdat we zo vroeg op zijn komen we halverwege de ochtend aan in het dorpje waar we de bus moeten pakken. We zien een bordje hangen dat er meer beren dan normaal in het gebied rondlopen, en trekken de conclusie dat we die nacht op een berenvoederplek geslapen hebben. Oeps… We moeten nog ongeveer anderhalf uur wachten en maken in die tijd verder kennis met de Slowaakse cultuur. Eerst trekt er een hele optocht langs op weg naar een uitvaart. Er zijn zo veel mensen dat het lijkt alsof het hele dorp is uitgelopen. Dat blijkt niet waar te zijn: even later komt er een hele groep andere mensen uit het dorp langs. Ze zijn vreemd verkleed en slaan met stokken op de grond. Berend blijkt stiekem Oost-Europees bloed te hebben en doet met ze mee. We raken aan de praat en horen dat ze een traditioneel feest vieren waarbij ze boze geesten verjagen. De beste manier om dat te doen is natuurlijk door veel herrie te maken en verkleed langs de deuren te gaan. Bij elk huis krijgen ze geen snoep zoals bij Sint-Maarten maar krijgen ze drank mee of nemen ze een shotje. Als ik een boze geest was zou ik ook vluchten voor al die dronken Slowaken. Een van hun is nog wel nuchter genoeg om ons een leuk restaurant in Martin aan te raden.
Number of expedition members:
6
Lowest temperature measured:
-14 oC
Highest temperature (estimate):
32 oC (in the cabin during the night)
Total kg’s of food taken:
29
Highest altitude reached:
1593 m
Number of imaginary animals spotted on Ostredok:
i
Number of pieces of clothing burned:
5
Number of accidental awesome breakdance moves:
15.5
Warning: onze redactie is er vrij zeker van dat Justin aangeschoten was toen hij dit schreef..
volgende dag zijn we dan echt de richel op gegaan. Het was werkelijkwaar prachtig. De richel was niet zozeer een richel met aan beide kanten dood, maar meer een plateau op grote hoogte. De boompjes waren klein, alsof het leven daar zwaar was, ook was overal opgegroeid ijs en sneeuw, duidelijke tekenen dat het er hard tekeer kon gaan. Maar niet nu, nu hadden we prachtig weer. Kraakheldere blauwe lucht, heerlijke zon en weinig wind. Wat waren wij content. We besloten dat we nog een tijdje op de richel zouden blijven. We merkten echter wel dat het langlaufpad langzaam smaller en moeilijker begon te worden. Gelukkig waren we aangesterkt in de hut en hadden we goede moed. Het was best zwaar maar we hadden echt geen excuus om de geplande route niet te doen. ’s Avonds vond ik een mooi plekje en na wat aandringen vonden Salwan en Lisette het ook mooi. Christ vond, met het gegeven dat ons suikerniveau wat laag was en ik vrij direct vroeg wat hij van mijn plekje vond, een anus plek. Het was dus inderdaad een mooi plekje, met enigszins uitzicht op de zonsondergang en uitzicht op de berg tegenover ons. Terwijl we aan het koken waren, zagen we in de verte een koplamp bewegen. Vet spannend! Als hij ons maar niet ziet. Wij onze koplampjes uit en gespannen kijken wat er gebeurde. Er gebeurde natuurlijk niets want die man wilde ook gewoon naar het avondeten, maar hé, je moet je leven zelf avontuurlijk maken.
WinterWatjesWeek ’18 begon voor mij op zaterdag 3 februari om kwart voor vier, na een zwaarbepakte fietstocht op station delft-zuid. Eerst met de trein naar station Rotterdam Blaak en daarna met de metro naar station Capelsebrug; wat tot grote verbazing van Mark, toch echt in Rotterdam en niet in Capelle aan den Ijsel lag. Nadat ons reisgezelschap (wat dit jaar 12 slopers telde) compleet was, vertrokken we met de bus naar Flaine: onze eindbestemming in de Franse alpen. Echt slapen in de bus lukte voor de meesten mensen niet, maar na een verder voorspoedige reis met een buschauffeur die zich niks aan trok van een stevige sneeuwbui onderweg, arriveerden we om half 8 de volgende morgen.