De survival run van Zeist leek maar niet dichter bij te komen. Tot de 2 weken van tevoren opeens de realisatie was dat het toch eindelijk ging gebeuren. Het zou mijn eerste Slopend wedstrijd worden. De run waar ik inmiddels al vanaf september voor aan het trainen was. Voordat ik over de hindernissen van Slopend aan het klauteren was ik eigenlijk meer een hardloper met de wens om meer core te trainen. Dus 8 km leek me prima te doen.
Ik had er bewust voor gekozen om nog niet de survival run van Beltrum te lopen. Te koud en onervaren zal ik dan nog zijn. De verhalen na de Beltrum hadden dit alleen maar bevestigd! Gelukkig had ik het gevoel dat ik de basistechniek voor Zeist wel beter onder de knie had. Maar de kou rond het vriespunt had niemand kunnen voorzien. Gelukkig konden we hier op kleden en zaten er geen bewuste water onderdelen in.
Marloes, Carlo en ik konden met Jeroen mee rijden in de auto naar Zeist. Onderweg konden we alle hindernissen nog even doornemen. Dan kom je opeens tot de realisatie dat je moet gaan zagen en pijl en boog schieten! Maar dit hadden we niet geleerd geoefend… Uiteindelijk, bleek het makkelijkst te zijn van de run met een aantal tips van mede Slopers. Met boogschieten gewoon de pees zo ver mogelijk aantrekken en loslaten, zo gedaan, direct in het bord.
Ik startte als enige Sloper in de start groep, de andere waren 20 minuten voor me al vertrokken. Ik had dus was goed te maken op de rest. De begin onderdelen waren goed te doen, ik had alle kracht van de wereld en kreeg het er lekker warm van. Eigenlijk ging het best soepel tot de korte touwtjes en de combi met enteren aanbod kwamen. Hier kwam ik de rest ook weer tegen. Met de support van Nathalie en andere Slopers kwamen we hier doorheen. Vanaf hier heb ik een heel stuk met Jeroen kunnen lopen. Samen hadden we een lekker tempo. Bij het lastloop rondje met de banden hadden we opeens de realisatie dat we pas op de helft waren. Het begon nu wel taai te worden, de swing-overs gingen opeens niet zo makkelijk meer en de armen waren al opgeblazen. Hier realiseerde ik dat er meer kracht gehaald moest worden uit mijn benen dan armen. De zware eind combi’s moesten nog komen… De combi waar je onder de borden door moest in de apen hang dacht ik dat ik mijn bandje zou moeten inleveren. Twee keer uitgevallen en geen kracht meer in mijn armen. Gelukkig was 3 keer scheepsrecht, en kon ik verder met mijn bandje. Aangekomen bij de eindhindernis, moest ik me mentaal en fysiek wel even voorbereiden. Ik wilde echt niet in het water vallen. Het rondje net had ik bijna een duik genomen in het water, doordat ik geen kracht meer had in mijn handen. Dit gevoel had ik niet verwacht toen ik aan het de run begon. Toen kwam het motto van Slopen weer naar boven. “Nét dat beetje meer!”: geeft niet op haal het uiterste uit jezelf. Nu snap ik waar het vandaan komt. Het laatste gedeelte van de combi had ik gehaald door de support van de Slopers langs de kant. Ik kwam kruipend over de finish, letterlijk! De hot tub was een welkom warm bad.
Achteraf heb ik 3 dagen van de Slopende spierpijn kunnen genieten. Nu opzoek naar de volgende survival run!
Johan Brans