Door Jeremy Trotereau
I. “Walter! Wat is er nou aan de hand? ”
“Ja ik ben ingecheckt bij de NS en hier staat “U bent ingecheckt, u kunt bepaalde handelingen niet verrichten”. ”
Iris, Svenja en ik staan op een regenachtig station Lunteren. Het station heeft een schrijnend tekort aan NS-uitlogpaaltjes, gezien hier geen NS treinen rijden. Hoe dan ook, Walter krijgt zijn saldo opgewaardeerd. Dan begint de wandeling naar onze eindbestemming.
Onderweg zijn er een hoop kandidaten voor de eindbestemming. Zitten we in dat congrescentrum? Of in die villa met een trampoline in de voortuin? Helaas, het antwoord blijkt nee.
Maar als we op locatie komen, is dat wel direct duidelijk: Er zit iemand te schommelen. Om negen uur s’avonds. In de regen. Dat moet wel een survivalrunner zijn. Hij springt van zijn schommel en zegt:
“Jullie zien er wel uit als survivalrunners.”
“Nee, hoe kom je daar op?”
Hij negeert het sarcasme.
“Nou, welkom allemaal op het NSSW!”
II. “Nou, dan kunnen we straks mooi vertellen dat wij in de rimboe zijn geweest” zegt Robin.
Rosa, Gelieke en ik grinniken allemaal. We hebben elkaar pas een uur eerder ontmoet, toen we groepjes maakten voor een dropping. Toen zijn we meegevoerd in een busje waar we hebben meegezongen met liedjes waarvan niemand de tekst kent, zijn we gedropt bij het middelpunt van Nederland en mochten we de kortste weg naar huis gaan zoeken.
Maar dat laatste hebben we toen niet gedaan. “Kom we gaan door het bos heen in plaats van de weg te volgen” zei Robin, initiatiefnemer van de groep.
“Dan raken we wel van de weg af” zei ik, navigator van de groep.
Altijd handig om twee kapiteins aan boord te hebben.
Maar ik moet wel erkennen dat onze route door natuurpark de Goudsberg en door campingpark de Rimboe veel leuker is dan het fietsknooppuntennet volgen.
We lopen door, over bospaadjes tot we redelijk in de buurt zijn van onze slaapplaats. Daar besluiten we toch het fietsknooppunt te volgen in plaats van ons geitenpaadje, waardoor we enorm omlopen.
Als we terug zijn vraag ik
“En, zijn we de laatste?”
“Ja”
We geven elkaar een box. Het is ons gelukt!
III. Shit shit! Ik hoor mijn wekker afgaan.
Als ik hem uit mijn jaszak haal, klinkt het zachte geluid oorverdovend. Brakke mensen van andere verenigingen wekken om zeven uur is geen recept voor leuke kennismaking. Oké, nu is hij uit. Terwijl mijn hartslag zakt luister ik naar de ademhaling van mijn kamergenoten. Gelukkig heb ik niemand wakker gemaakt. Denk ik.
Hoe dan ook, ik kan net indutten voordat we met “Bring Sally Up” worden wakker gemaakt. Pushups. Ugh.
Na het ontbijt heeft Max voor iedereen een parcours uitgezet. Mijn team was geen grootmacht op de Highland Games: Nul keer raak bij het boogschieten. De oriëntatierun was meer ons pakkie an. Aan het einde, wisten we, kwam een spel.
“ Jullie gaan hier eitje-preitje spelen!”
“Eitje-preitje?”
“Je doet een ei in een blinddoek, die doe je om, en probeer je met de prei die van de anderen te breken.”
Dus daar is ergens een video van.
Het survivalrunparcours van Hoenderloo hebben we ook gelopen. Het is sinds het lustrumweekend niet minder sketchy geworden. Al met al een hele leuke dag.
IV. Die avond was de pub quiz.
We hebben zo veel mogelijk verenigingen samengebracht in een team, om vervolgens vragen te beantwoorden en challenges te doen. De vragen waren over de verenigingen, Lunteren en de BOSSO. De uitdagingen waren dom, en dus ook heel grappig. Ieder lid van het groepje heeft er een gedaan. Ik ging als eerste, om de klim-om te doen (een iemand staat, een ander klimt erom heen). Waarom ik, met mijn 60 kg? De selectie ging als volgt.
Ik: “Ik ben nog nuchter”
Nienke: “Ik ook”
Dat ging ongeveer zo goed als dat we hadden kunnen verwachten. Nienke klom en ik viel. Achteraf zei Robin:
“Ik denk dat jullie niet als heel nuchter overkwamen”
De rest van de challenges (paalhangen, Bring Sally Up pushups, bierflesjes schuiven op een tafel), hebben we met wisselend succes afgerond. Dus het was tot onze algehele verassing toen ons team naar voren werd geroepen omdat we hadden gewonnen. Toen er om een speech werd gevraagd, heb ik simpelweg geantwoord:
“Damens en heren, wij kunnen dit ook niet verklaren”
V. Shit shit! Ik hoor mijn wekker afgaan.
Als ik hem uit mijn tas haal, klinkt het zachte geluid oorverdovend. Brakke mensen van andere verenigingen wekken om zeven uur is geen recept voor leuke kennismaking. Oké, nu is hij uit. Terwijl mijn hartslag zakt luister ik naar de ademhaling van mijn kamergenoten. Gelukkig heb ik niemand wakker gemaakt. Denk ik. Maar serieus, hoe de fak kan ik zo dom zijn om dit mij twee keer te laten overkomen? Ik doe de wekker definitief uit.
Vandaag worden we wakker gemaakt met een super lief wekgeluidje. Er staan eitjes voor ons klaar. Vandaag staat er mountainbiken op het programma. We stappen op onze fietsen en rijden erop uit. Het is chill bikeweer, en het lukt ons om een lekker tempo erin te houden en wat leuke paden te vinden.
In de middag bereidt iedereen alweer zijn vertrek voor. In het begin van de middag gaan de Slopers ervandoor.
Al met al een super geslaagd weekend. Dank aan de BOSSO en alle gezellige mensen die zijn op komen dagen.