Jeremy’s ervaringen van het NSSW 2022
Dit gaat mijn 2e NSSW zijn en ik heb er zin in! Ik heb een plekje weten te dibsen in een auto (dankjewel Nadine). Ik sta bij Delft Campus en ik wacht rustig op mijn medereizigers. Ah kijk, daar ik Nikko. Ik vraag hoe het gaat, en hij vraagt me of ik heb gegeten. Gekke vraag, “natuurlijk heb ik gegeten, jij niet dan?” “Nee”. “Maar het stond in de mail”. “Welke mail?” Ah, dus Nikko heeft geen paklijst ontvangen.
Nadine komt aan en we leggen het probleem uit. Zij gaat terug naar huis om eten te halen. Mark en Dries komen ook aan en al gouw zijn we onderweg naar Lunteren.
Het is dezelfde locatie als vorige keer, dagen voor de eerste lockdown, en het is ergens een mooie plek om deze hele periode achter ons te laten. Destijds waren we al met veel Slopers, maar dit jaar zijn we echt met veel gezellige Delftenaren.
Dries en ik plempen onze spullen in een lege slaapkamer in de hoop dat mensen van andere verenigingen er zouden komen. Dat gebeurt niet, dus we slapen in een verder lege kamer.
De eerste activiteit is een zieke nighthike om dan naar onze slaapplek te lopen. Nee grapje, onze eerste activiteit is een pubquiz. We worden in groepjes verdeeld en gaan hard aan het werk met het beantwoorden van de vragen. Ik probeer Lonneke (van Simius, Utrecht) ervan te overtuigen om zich voor de Survivalstrijd in te schrijven.
Na de vragen komen fysieke challenges. De eerste is om zo veel mogelijk groepsleden een rondje om de tafel en stoel te laten doen. De hele zaal is direct een grote chaos van mensen die duikelen, tips geven, aanmoedigen.
De volgende challenge is hangen aan 12mm touw. Mijn groepje wijst mij aan, dus ik ga lekker hangen. Wat volgt is twee hele nare minuten. Alle respect voor de andere spelers. Het record lag iets boven de 3 minuten.
Figure 1 Je ziet wel wie hier meer plezier aan heeft
De avond eindigt in een algemene chill/drink/kaart/dansavond met gezelligheid alom.
De volgende ochtend worden we liefdevol uit ons bed gelicht. We treffen een paar gekkies die zijn blijven slapen in de hoofdzaal. En natuurlijk is Max een van hen.
We eten lekker ontbijt en krijgen instructies over de adventure race die ons te wachten staan. We maken een team en beseffen dan dat we allemaal geen hardlooprugzak mee hebben. Geen paniek. Ik dump de inhoud van mijn backpack op bed en we vullen hem met water en onze gesmeerde lunch. Dan gaan we met kaart in hand op tocht. Ik ben de eerste drager, en man oh man is lopen met een backpack vol met losse waterflessen vervelend. Toch bijt ik door, en het navigeren gaat voorspoedig.
Na 2 punten lost Joris (die veel sterker is dan ik) mij af, en zou de rest van de tocht de backpack niet meer afstaan. Maar we lopen best goed: sterker nog, we zijn de eersten.
We komen aan bij het Middelpunt van Nederland, waar we in alle geitenpaadjes ons punt kwijt zijn. We lopen langs de grote kei, als ik iets wits onder de bankjes zie. We grissen een van de blaadjes, en hebben een strippenkaart in handen.
We lopen een keer verkeerd en weer terug, maar de tweede poging loopt voorspoedig. Maar ja, strippenkaart in het bos is altijd spannend. Zeker toen ik plots inkt op de achterkant van de strippenkaart zag. Er stond….
Dear Survivalrunner
The “strippenkaart” is not correct
Please go to:
*Coordinates*
Good luck!
(You can try the strippenkaart as a challenge 😉 but leave this message visible)
Maar ja, wij zaten inmiddels een paar kilometer van het beginpunt, en ik ken het bos wel een beetje, en we stevenen af op een zandvlakte die vorige keer ook het eindpunt was. Dus we lopen door.
Totdat we een of ander geitenpaadje ingaan. We worden dan ingehaald door een andere groep, en we zijn dan toch te draad kwijt in onze kaart. Het andere groepje had geen tekst op hun strippenkaart en was gewoon lekker aan het lopen. Zij helpen ons naar de coördinaten waar ook andere groepjes op afstevenen. Dat blijkt zo’n heide/open plek.
Op de locatie chillen we hem eerst, terwijl we toekijken hoe Dries Ludo ingraaft. Daarna spelen we archery tag in een bosje.
Als we terug zijn zien we hoe Dries, Rudi en Mark een gat graven in het zand. Na nog een ronde archery tag (deathmatch!) zie je het hoofd van de graver niet eens. Het graven blijft maar doorgaan ook wanneer de eersten weer naar kamp gaan.
Ik denk dat een foto het resultaat het beste vastlegt.
We dichten het gat om ervoor te zorgen dat er niemand invalt en gaan weer terug naar Lunteren. Onderweg heb ik met Nikko een diepgaand gesprek over relaties. Ook dat is deel van een weekendje met Slopend.
Die avond mogen wij allemaal het Simius-lied zingen om onze mooie bel terug te krijgen, we attenderen mensen dat de inschrijving voor de SurvivalStrijd zijn geopend.
Die avond maken we ook nog een nighthike, waarbij we met verschillende groepjes rondstruinen door het donkere bos, en kijken naar de sterren die zich in Delft niet laten zien. Die nacht weet ik niet meer wat er precies is gebeurd, behalve dat ik keihard verloor met Jungle Speed.
De volgende ochtend gaan we na ontbijt naar Ede om daar te trainen. We begonnen met een vrij standaard training (zei het met een hele grote groep), maar na een tijdje mochten we vrij spelen. En man, wat hebben we dat gedaan, want de baan in Ede is leuk! 25m monkeybars, tarzanswing over water, een gekke zwaai, Ninja-warrior obstakels en glijbanen! Kortom, echt een aanrader.
En toen was het weekend voorbij!
Maar geen paniek, survivalrun Zeist is binnenkort, en dan zien we ze weer!