Onze Hang-On Run

Verslag door Jan van Willigen,
Dit is een vervolg op “Het Duel” door Mark Looije

Zaterdag 26 november

06:30 gaat de wekker, Mark en ik worden wakker in het huis van Berend, het is stil. Berend en zijn ouders slapen nog, we pakken een ontbijtje uit de kast zonder gehoord te worden en stappen op de fiets richting Doorn. Om 8:00 staan we dan in de Grote Boszaal waar wij het Hang-on clublied te horen krijgen en wedstrijdleider Erik de Heer alle vrijwilligers toespreekt;

Pijn is tijdelijk, maar de trots die is voor altijd

Er zitten redelijk wat bijzondere hindernissen tussen, weinig swingovers en apenhangen. Mark staat dan ook bij de Destroyer, een technische klimhindernis aan het einde van de konijnenweg. Ik heb de eer om bij de eindhindernis te staan, hier zie ik alle Slopers die vandaag de 8km lopen langs komen, net als zo’n ruim 1000 andere deelnemers. Voor de start om half 10 mag ik eerst nog even de vorst van de hindernis afpoetsen, het is koud.

Dan komt als eerst de categorie van 6 tot 8 jaar op de 4 km run, hier vind ik het toch wel heel moeilijk om bandjes door te knippen dus geef ik het tarzan touw toch maar aan als ze de zwaai kwijt raken. Maar redelijk vlot komt de eerste Sloper over de Finish, Bart. Niet lang daarna volgen Berend, Sam, Lisette en Joline. Ze druppelen stuk voor stuk binnen, de één kapotter dan de ander.

Voor Sjoerd was het de eerste run en dan heeft hij een mooie uitgekozen, helaas heeft hij dan ook vlak voor de eindhindernis zijn bandje moeten inleveren. Rosanna is kapot en ook Karlijn, die bijna een jaar geen training heeft gepakt komt helemaal gesloopt bij mij aan, na ruim 4 á 5 uur is ze uit de race gestapt. Ook Luuks broertje die bij Simius Hircus (Utrecht) traint is helemaal kapot, hij valt in de eindhindernis in het water en raakt behoorlijk onderkoeld. Het eerste bandje wat ik mag doorknippen, ook hij moet uit de race stappen.

Uiteindelijk zijn de Slopers binnen, maar voor Mark en mij gaat de dag nog door tot echt iedereen binnen is. Dat duurt best lang en het wordt donker en koud. Gelukkig heeft Lisette nog wel een trui voor mij en Maikel een paar extra snacks. Rond 6 uur zijn we klaar en fietsen we terug naar Zeist.

Voor Mark en mij is het duidelijk, zo’n dag als dit is zeker niet de ideale voorbereiding voor een run. Want 10 uur in de kou staan bij een paar hindernissen kost redelijk wat energie. Maar Berend ouders zorgen erg goed voor ons, een warm maaltje staat voor ons klaar. Mijn bananen die ik had meegenomen uit delft, zijn vervangen door verse banaantjes. Mark leest nog even een foldertje van de tafel en merkt op dat we in het vervolg misschien geen MSR meer moeten lopen, want die MSR schoenen zijn echt kneiter duur. Daarna stap ik in een warm bad, zitten we nog even bij de open haard en is het vroeg naar bed. Voor 10 lig ik plat.

Zondag 26 November

Dan is het zo ver, de dag van het duel, de titanen strijd is aan. Eerlijker dan dit gaat het niet worden, we hebben twee dagen het zelfde gedaan, het zelfde gegeten. Mark vraagt aan mij; ‘Jan hoe voel je je?” Ik antwoord eerlijk; “Mwah”

Het is duidelijk, we voelen ons beide rot, zijn gespannen en hebben er zin in.

Dan is het zo ver, warm lopen en starten. Ik dacht het is best warm en loop zonder thermo. Als t koud wordt, harder lopen! 10:42 Start Mark, hij gaat los op zijn standaard tempo, een tempo wat ik lastig kan bijhouden. Maar 10:45 start ik, met een brede glimlach, de zon schijnt en ik heb er vertrouwen ik dat ik dit ventje kan pakken. Het lopen is zwaar vlak na de start, heuvels, iets wat wij Delftenaren niet kunnen trainen, maar een prachtig bos, dus ik blijf genieten.

Bij het eerste konijnenlaatje moedigt Karlijn ons nog aan, ik zit niet ver achter hem. Ik zie hem in de klompen-greepje hindernis zitten als ik twee hindernissen daarvoor bezig ben. Dus met de ringen-kippenstokjes-zwaai maak ik de achterstand kleiner, enkele stokjes over slaan en er niet uit te vallen zoals Mark. Bij het Daknet spring ik erin, als Mark eruit klimt. Hij schreeuw nog naar me;
“Jan je loopt geen BSC meer, je blaast jezelf op”. Hij had gelijk, de eerste paar hindernissen had ik teveel op armkracht gepakt. Gelukkig was hierna een stuk lopen waarbij ik mijn armen kon los zwaaien en ik liep nu vlak achter Mark en vooraan in mijn startgroep.

Toen kwam ik aan bij de lange apenhang combi, hier zag ik Mark steeds, maar hij ging maar door en ik had mijn rust op elke balk even nodig. Onder de netten door en apenhangen was te doen, maar al viel ik er uit kon ik ’t wel op mijn buik schrijven, dus rustig aan. Bij de korte touwtjes aangekomen is de eerste verversing post, hier maak ik even een praatje met Karlijn; “pwah dit is wel zwaar”. Maar ik had geen idee wat er nog zou komen.

Het lusje, wat de 13km erbij had, die er gister er niet in zat. Toen ik het veld op kwam voelde ik  een rilling door mij heen gaan, zonder de beschutting van het bos was het hier wel fris zonder thermo-shirt.  Maar in dit lusje zit redelijk wat lopen, hier had ik Mark kunnen pakken, maar direct zodra ik t bos instapte ging ik door mijn enkel, na een minuutje kon ik weer gaan. Toen begon het te spetteren en moest ik even doorbijten, maar in de korte touwtjes brak de zon weer door. Dus kon ik niet anders dan lachen.

Daarna die dikke tweede combi laan, ik begin met de eerste hindernis, als ik Luuk aan de andere kant van de weg zie lopen, hij begint net aan ’t lusje over het veld;

“Hey Jan heb je Mark nog gezien?” “Nee al een tijdje niet meer”

Ik ben nog niet uitgesproken of ik zie Mark aan de andere kant van de combi net uit de Struggle (in het Nederlands, de stokjeschuif) springen. Kneiter, ik moet doorgaan. Gelukkig zijn enteren en triangels voor mij niets bijzonders. Die struggle is wel beetje vreemd terrein maar achterwaarts en je handen om en om blijkt het makkelijk te gaan. Maar toch is Mark alweer weg voordat ik klaar ben met de combi.

Dan is er gewoon een hindernis in ’t bos; swingover in het net met een autoband. Dit vind ik zooo fucking kut, ik loop te kloten maar kom er overheen. Dan is het echt ver lopen met de autoband en begint het te hagelen, hard te hagelen. Mijn glimlach is weg.

Bij het vijvertje aangekomen ben ik fucking koud, geen idee waar Mark is, maar moet ik erin gaan, voordat ik verder afkoel. Dan zie ik Mark bij de “Strong-Arms” – Korte touwtjes boven ’t water, hij flikkert erin. Ook lukt de “Stairway to heaven” bij hem niet en moet hij een straf hindernis doen. Hij schreeuwt naar mij; “Doe hem in een keer of doe hem niet”, dus ik ga samen met twee andere lopers gezellig onder 1 aluminium dekentje warm worden en als het even ophoudt met hagelen spring ik erin, het lukt, dat was beter dan ik had verwacht. Dan moet ik een paar swingovers vanuit ’t water doen, FUCK dat water is koud!  De laatste stukken apenhang lukken niet, ik moet ze catcrawlen en trek mezelf om mijn laatste arm kracht voort. Het laatste stukje lopen naar de eind hindernis is dan op het randje van kramp. Maar ik moet doorstappen, want Mark loopt nog altijd voor me, maar hoever. Geen flauw idee!

Daar is ie dan, de hindernis waar ik gister de hele tijd bij stond, een paar lianen en bam de bel aan tikken. Mark en Simon staan al te wachten, het is onbekend wie heeft gewonnnen. Simon zegt Mark, maar wij zijn het met elkaar eens. We hebben ons best gedaan, maar konden niet op tegen de service van Berend’s ouders. Zij zijn de echte winnaars.

Na een douche, komen wij Jacco Bontekoe tegen en zien enkele Slopers over de finish komen. Stefan en Luuk komen niet lang na ons. Ook van Druten en de Lange stappen nog moeizaam over de finish. De titanen strijd is gestreden. Maar wie heeft dan uiteindelijk recht op dat kratje Grolsch?

 

Dan is het zover, het moment van de waarheid, hoe dan, hoe de fuck is het mogelijk!? Met slecht één seconde heb ik Mark verslagen.

We wisten dat het spannend was maar zo dicht op elkaar, niet normaal. Simon gelooft de uitslag niet, Jacco en Bart zeggen dat ze hun geld ook op Mark gezet zouden hebben. En zelfs ik had ‘t kratje eigenlijk al gekocht, maar ja nu heb ik er twee. Ook niet verkeerd.