Begin oktober. Het was al een tijdje geleden dat we als Slopers wedstrijden konden lopen, ook voor hierna waren al veel wedstrijden afgelast. Er was één punt van hoop op de kalender en het was ook nog lekker in de buurt; de Outdoor Valley run. Hier moesten we shinen!
Op het laatste moment leek ook hier corona roet in het eten te gooien, met een gemeente die de vergunning in de laatste week nog intrekt. Maar gelukkig kreeg Outdoor Valley heel snel een vervangend programma geregeld:
In kleine groepjes kon met een Outdoor Valley vrijwilliger het parcours gelopen worden. Dus toch nog een gezellige dag en een goede training (en soort van wedstrijd :)) op nieuwe hindernissen en in een andere omgeving. Eigenlijk was dit bijna net zo leuk.
Op die manier hebben over twee weken verspreid nog ruim 300 mensen de wedstrijd kunnen lopen, daarbij ook heel wat Slopers.
Een paar van deze Slopers hebben een mooi verhaaltje vertelt over hun avonturen. Dus lees mee over Joël (6km), Willemijn (9km), Max (9km), Lara (6km) en Mark (9km).
“Ik heb nog nooit zo lekker gedoucht met een tuinslang.” (Joël Moens)
Na op vrijdagavond 9 oktober mee te hebben gedaan aan de biermijl van atletiekvereniging DSAV’40, kon niets mij tegenhouden om de dag erna door de prachtige hindernissen van Outdoor Valley heen te raggen. Met de kater nog in het achterhoofd en de route uitgeprint (mijn telefoon was de avond ervoor gesneuveld), sjeesde ik in de richting van Rotterdam. En hoe harder het begon te regenen, hoe meer ik mijzelf afvroeg waar ik eigenlijk aan begonnen was. Maar ik zou tenslotte niet mijn eerste survivalrun met Slopers willen missen.
Ondanks mijn doorweekte pak en het feit dat ik een dik half uur te vroeg was, toverde een aardige trainer en een kopje warme chocomelk weer een glimlach op mijn gezicht. Toen de groep mensen langzaam werd aangevuld en Samuel kwam aangefietst, wist ik dat het een mooie training zou worden. Samen in de kopgroep konden we onze skills even uittesten, die we tijdens de corona-trainingen hebben opgedaan. Dankzij een frisse bries door de haren, modder in onze onderbroeken en wat uitdagende combi’s voelde ik me helemaal in mijn element. Het was ontzettend leuk om sportend een nieuwe plek te verkennen, genietend van voorbijschietende fazanten en een mooi uitzicht op de top van een heuvel.
Met de eindhindernis in zicht had ik mijn brakheid ondertussen overwonnen en het bandje om mijn pols was nog niet doorgeknipt! Het leek een goed vooruitzicht, totdat Rob ineens om de hoek verscheen. Dat kon maar één ding betekenen: De anytimer die hij met een dom spelletje op mij had gewonnen, zou nu worden ingezet. Onheilspellend grabbelde hij in zijn rugtas en daar verscheen een zorgvuldig geprepareerd biertje met riet aan de fles getapet… Ik probeerde te doen alsof het me niet zoveel deed, maar stiekem voelde ik de spies wel een beetje hangen. En was ik maar blijven hangen, want dan was ik niet bij het allerlaatste touw van de allerlaatste hindernis in het water gevallen, waardoor ik toch nog iets opnieuw moest proberen. Gelukkig gaf het gejuich van een grote groep Slopers me dat laatste beetje energie om de finishlijn te halen, zonder dat ik mijn bandje moest inleveren. De warme buitendouche die ik daarna kon gebruiken, was met stipt de beste douche die ik ooit heb gehad.
“Ik was er bijna, en toen PLONS!” (Willemijn Drenth)
De run begon met een gezamelijk fietstochtje naar Rotterdam. Onderweg konden we nagenieten van de runs zo lang geleden, en verhalen delen van de meest glorieuze (of juist niet) momenten uit die runs. Ook heb ik een verrassend groot deel van de tijd met Mitchell en Rik gediscussieerd of het nou wel of niet voordelig zou zijn om opblaas spieren mee te nemen tijdens een run (uiteindelijk is besloten van niet). De pre-run hype was weer goed begonnen, ondanks de miezer.
De run begon na een korte warming up te hebben gelopen, anders is het niet echt een training natuurlijk. Na de eerste paar hindernissen liep ik samen met Felix. Het bleek dat we redelijk hetzelfde tempo hadden en we konden elkaar aanmoedigen. Dat was hard nodig na de eerste combi, direct gevolgd door een belachelijk lange en natte pakladder. We redden het allebei nèt tot het einde en liepen, met nu al vermoeide onderarmen, door. Na een aantal hindernissen haalde Joline ons in en liepen we met zijn drieën verder. Ik was inmiddels lekker ingelopen en het ging steeds beter, de rest van de run vloog voorbij. Hoogtepunten waren wel de korte touwtjes en de combi met friese ruiter erin. In vorige runs hebben die me mijn bandje gekost, en nu gingen ze beide vlekkeloos.
Aangekomen bij de eindhindernis had ik het gevoel dat ik er was, maar ik was te vroeg enthousiast. Mijn armen hadden het na het stuk enteren helemaal opgegeven, en met moeite kwam ik langs de balken en banden. Tot het einde, waar je hangend aan één arm naar het laatste touw moest zwaaien. Ik was er bijna, en toen PLONS! De tweede keer lukte het me nèt om het touw aan te raken, en de trainer zei dat het goed genoeg was. Helemaal vermoeid begaf ik me naar de tuinslangdouche om weer een beetje schoon te worden. Daarna bleef ik (misschien een beetje illegaal) nog een paar uur nagenieten. Toen de laatste Slopers binnen waren gekomen haalden we onze shirts op, waarna terug fietsten naar Delft. Ik heb zelden zo lekker geslapen 🙂
“Na zeven maanden eindelijk weer strijden.” (Max Spier)
Na 7 lange maanden zonder wedstrijden konden we eindelijk weer strijden in Rotterdam. Na deze zware periode was het geweldig om weer naar de startlijn te komen. Zodra we aankwamen op het terrein zat ondanks de regen de sfeer er goed in. Kijken bij de eindhindernis, een laatste banaantje eten. Het enige wat we nog misten was een omroeper en je zou niet eens merken dat we aan een ‘training’ meedoen in plaats van een wedstrijd.
Na een korte warming up begaven we ons opeens op het parcours. In de eerste verwarring schoten Rob, Mark en ik ervandoor en zagen we na de eerste paar hindernissen niemand meer. Geen idee of het de intentie was, maar door het gat dat we meteen hadden gemaakt konden we de rest van de wedstrijd lekker ons eigen tempo lopen. Een tempo dat ik de eerste paar kilometer nog maar net kon bijhouden. Gelukkig waren er genoeg lange en zware hindernissen waarbij ik weer op ze kon inlopen. Na goed te zijn opgewarmd hebben we de tweede helft van het parcours in een moordend tempo uitgelopen. Met Mark voorop wisten we meteen waar we heen moesten, en hadden we een haas die nooit moe wordt. Mark was ook begeleider bij de training en had het parcours daarvoor zelfs al een keer gelopen. (Alsnog was hij sneller dan Rob en ik) Nadat we Rob 1 keertje kort kwijt waren kwamen we al gauw bij de eindhindernis aan. Een laatste plons en we waren alweer klaar. Even kijken naar de tijd en nee, we zitten net niet onder het uur.
En dan komt de tweede reden dat we graag naar wedstrijden gaan: Het rondlopen en andere Slopers aanmoedigen. Als eerst zagen we het groepje van Pim en Jan aankomen. Ook zij gingen zonder al teveel moeite over het trainingsterrein en naar de eindhindernis. Daarna bleven de groepjes Slopers maar binnenkomen, en werd het steeds gezelliger bij de eindhindernis. De regen kon ons niks boeien, want we konden eindelijk weer toekijken hoe mensen hun laatste beetje energie gebruikte om over de finishlijn te komen. Alleen toen het tijd werd om naar huis te gaan vond men de regen toch wel een probleempje, maar ik was gelukkig met Felix in de auto meegereden (Toch wel een voordeel wanneer je fiets kapot is). Laten we hopen dat we snel weer meer wedstrijden kunnen lopen!
“Hier ergens hangt een apenhang.” (Lara Witte)
Nadat de reguliere run helaas was afgelast, kwam het voor ons het beste uit om op dinsdag avond het run parcours op te gaan. Op de daadwerkelijke dinsdag tegen een uur of 6 dachten we opeens: ’Ohja we gaan vanavond een soort run doen, wat heb je hier ook al weer allemaal voor nodig?’. Deze keer in ieder geval een hoofdlampje want het was tenslotte al donker toen we daar aankwamen. Om 7 uur die avond was de persconferentie, wij konden deze helaas niet zien want toen zaten we in de auto op weg naar Outdoor Valley. We begonnen ons gedurende deze rit te beseffen dat dit zeer waarschijnlijk voorlopig onze laatste survivalrun activiteit zou zijn. Op de parkeerplaats kamen we onze trainers voor de avond al tegen. Wij waren de enige twee die meededen met de 6 km die avond. Dus met zijn vijven, meer trainers dan deelnemers gingen we gezellig op pad.
De trainers volgend begonnen we aan de run, het werd al snel duidelijk dat we geen idee hadden van de route en we deze zelf ondanks de belinting nooit gevonden hadden. We zagen immers niets en hadden geen idee waar we waren. Soms was het ook voor de trainer even zoeken: ‘hier ergens is een apenhang’. De hoofdlampjes boden genoeg hulp om alle obstakels goed te kunnen zien en met wat tips van de trainers hebben we weer wat nieuwe variaties van hindernissen geleerd en volbracht. Ook boven het water blijft je hoofdlampje gelukkig gewoon op je hoofd zitten.
Het tempo lag voor ons lekker hoog dus de verzuring kwam na de eerst combinaties al wel om de hoek kijken. We hebben hard gestreden en waren goed kapot toen we weer op de parkeerplaats aankwamen. Een hele mooie laatste training.
“Mag ik helpen?” – “Ja, natuurlijk!” (Mark Looije)
Mijn Outdoor Valley avontuur begon al drie weken voor de run. Het was zondag, het was lekker weer en ik ging een stukje mountainbiken op het MTB-parcours in Bergschenhoek. Ik was daar bezig, zie ik mensen lopen met ladders en kruiwagens vol met touwen. Dat was voor de survivalrun, dat was duidelijk. “Mag ik helpen?” – “Ja, natuurlijk”.
Toen heb ik dus twee weekenden geholpen met het bouwen van de run. Wat kleine klusjes: swingovertje hier, spaans ruitertje daar, apenhangetje bovenop de heuvel, enz. Was goed om weer een keer buiten bezig te zijn. Qua knopen en voorbereiden van bouwdagen kunnen ze nog wel wat van Slopend leren, maar timmerman spelen kunnen ze daar wel en met een quad rondcrossen heeft ook wel wat.
Maar het leukste projectje was de eindhindernis: Een nieuwe constructie, midden in het water, en die na de run permanent mag blijven staan als onderdeel van de trainingslocatie. Eerst moet je vanuit het water op een groot luchtkussen klimmen, dan begint de hindernis met wat enter- of apenhanglusjes. Dan een mooie houten enterplank en een ‘low rig’, een technische hindernis met allerlei verschillende attributen, net boven het water.
10 oktober stond dan de survivalrun op het programma. Of tenminste, dat was de dag dat een groot deel van de Slopers kwamen lopen. En ik wilde daar wel als ‘begeleider’ mee lopen. Eigenlijk wilde ik gewoon even knallen met Max en Rob (Arjan kon helaas deze dag niet, die ging op een ander moment).
Omdat het de bedoeling was om in groepjes ongeveer bij elkaar te blijven, waren we tactisch gestart. Dat betekent: asociaal hard. Na 500 meter al meer dan 100 meter voor lopen, dat we zeker waren dat we met zijn drieen vooruit konden knallen, niet hoefden te wachten op mensen die in het begin even konden bijblijven maar toch langzamer bleken.
En de rest van het rondje hebben we ook op stevig tempo doorgelopen. Tweede helft moest ik een beetje inhouden, dat de andere jongens bij konden blijven. Maar dat viel best mee en was ook wel logisch met de parcourskennis die ik had. Groot deel van de hindernissen gebouwd,fotograaf gespeeld bij de vrijwilligersrun en natuurlijk dat ik in het begin van de coronaperiode een paar maanden daar getraind. De Willem de Sterke laan was een voorbeeld van een leuke combi, de hoogtemeters met het hardlopen heb je ook niet bij veel survivalruns, na de uitkijktoren moesten we ook nog een flink stuk zwemmen in koud water.
Uiteindelijk een dik parcoursrecord gelopen. 1 uur, 40 seconden. Binnen het uur had mogelijk geweest als we Rob niet waren kwijtgeraakt in het laatste lusje trainingsterrein :). Maar dikke prima, ruim een kwartier sneller dan de volgende groep en gewoon lekker gelopen. En de bevestiging dat mijn vorm niet helemaal waardeloos is.
Dagen daarna nog met wat meer groepen meegelopen. Daar liepen geen kanonnen meer mee, dus kon ik ook mezelf beter inhouden en als rustige duurtraining een beetje meedoen. En wat mensen gesproken die ik een tijd niet gezien had. Dus dat was ook leuk. Zeer geslaagde week.
Kijk ook op de Slopend Flickr voor de foto’s ! (Komt dit weekend online)