Één van de mooie activiteiten die de lente-intro dit jaar kende was een adventure race. De BAC had de activiteit deze keer in een piraten thema gegoten en het was dan ook niet verrassend dat de verschillende puzzels de deelnemers tot aan de finish op het strand brachten. Mede dankzij het lekkere weer was het al met al een zeer geslaagde dag waar het harde werk van de BAC goed tot zijn recht kwam. Het vertellen wat de BAC dan zoal heeft gedaan om deze activiteit neer te zetten kan ik het beste over laten aan iemand die zelf in de BAC zit, en gelukkig was Floor bereid hier een stukje over te schrijven:
Het organiseren van een Adventure race met zes mensen, het klinkt als een makkelijke opdracht, maar er komt veel meer bij kijken dan ik in eerste instantie gedacht had. De Bac bestaat dit jaar uit zes leden, waarvan vier eerstejaars. Wij hadden alle vier nog nooit een echte adventure race meegemaakt (natuurlijk) en dit maakte de uitdaging in het begin best groot. Allemaal wilde ideeën vlogen door de lucht, maar steeds was Jeremy daar met de woorden: maar jongens, dit is geen adventure race… Nadat Jeremy en Ruben dan zo goed als het kon uitgelegd hadden wat dan wél de bedoeling was, konden we beginnen. Iedereen kreeg een stuk van de race toebedeeld om uit te werken. Van uitstel komt stress, ik denk dat dat het grootste leerpunt in deze organisatie is geweest. De avond voor de adventure race waren dingen nog niet af, moesten er nog groepjes gemaakt worden en was er nog niet echt nagedacht over de logistieke planning van de dag zelf. Na een avond en ochtend van stress kwam het gelukkig allemaal goed.
Op de dag zelf begonnen wij vroeg met alles uitzetten, het was ontzettend lekker weer alleen stond er voor ons gevoel wel windkracht orkaan. Wellicht werd hierdoor onze planning een beetje krap en de tijd die de deelnemers hadden daarmee ook. Nadat we alles hadden uitgezet kon het feest beginnen, nou ja, voor de deelnemers dan. Wij als Bacleden zaten vooral te wachten. Wel heerlijk in het zonnetje gelukkig, dus het was zeker geen straf. Nadat alle groepjes op het strand gefinisht waren, van 1 minuut te laat tot 1 uur te laat, bleven wij nog even lekker op het strand. Daarna was het weer tijd om terug naar Delft te fietsen om daar vervolgens een uur te kunnen wachten op heerlijke pizza’s
De dag eindigde met een groepje Bacleden die aan een kanaal in het centrum een pizza naar binnen werkten, want ja de pizzeria zelf was dicht. Daarna snel naar huis waar ikzelf om 1 minuut voor 9 binnenkwam (de avondklok stond toen nog op 9 uur). Al met al was het een geslaagde dag en een super leuke ervaring!
Naast een goede organisatie zijn natuurlijk ook enthousiaste deelnemers essentieel voor een geslaagde activiteit, en deze waren er dan ook. Aangezien het een introductie activiteit was waren de deelnemers niet alleen ervaren Slopers maar ook potentieel nieuwe leden die deze adventure race hadden gekozen om kennis te maken met de vereniging. Een aantal van deze mensen heeft zich uiteindelijk ingeschreven dus het lijkt erop dat het een geslaagde kennismaking was! Een van deze nieuwe leden is Marjolijn die ook graag haar eerste Slopend ervaring met ons wilde delen:
De adventure race was de eerste activiteit van Slopend waar ik aan mee heb gedaan. De adventure race begon in de middag. Mijn grote zus en haar vriendje die al bij Slopend zaten vertelde me dat ik in het parkje waar het startpunt was opzoek moest naar allemaal mensen in tights, want dat zullen de mensen van Slopend wel zijn. Ik kon eerst het startpunt niet vinden want ik ben nog niet zo bekend in Delft maar al heel snel fietste er iemand in een tight langs, die inderdaad lid van Slopend was, en toen hadden we het startpunt samen gevonden. Eenmaal daar ontmoette ik mijn maatje voor de adventure race, kregen we een kaart en alle puzzels en konden we beginnen! Eerst zijn we bij wat standbeelden geweest in Delft, we hebben allemaal knippertjes gezocht, we hebben puzzels semi opgelost met heel veel logisch nadenken, in bomen geklommen, knippertjes van lantaarnpalen gehaald, bruggen getrotseerd, halverwege een schatkist gevonden vol met snoep, in een doolhof geweest en vooral heel veel gekletst, lol gehad en gefietst. Na deze lange tocht hadden we uiteindelijk de finish gehaald (drie kwartier te laat). Eenmaal bij de finish op het strand kregen we de laatste super lastige vraag, hoe heet ons team… We hadden na die hele middag de adventure race te doen samen geen teamnaam bedacht… Desalniettemin was de adventure race heel gezellig en de volgende keer zullen we wel op tijd finishen!
Uiteindelijk is een race natuurlijk geen race als er geen winnaar is! De verschillende teams zaten elkaar de hele dag op de hielen wat een goede motivatie was om nog nét dat beetje meer te geven. Maar na een dag flink zweten en een toch wat chaotische finish bleek het team van Rik en mijzelf de meeste punten te hebben verzameld. Tot slot heeft Rik nog een stukje geschreven om te laten zien hoe het er aan toe ging in het heetst van de strijd:
Walter en ik hadden eigenlijk verwacht dat de adventure race rondom Delft zou blijven. Kijkend naar de kaart vonden we de verschillende etappes wel ver weg, maar alsnog was het kwartje niet gevallen. Pas toen we ergens zittend op de grond het eindpunt raadsel hadden opgelost werd ons duidelijk waar we in waren beland. Het rustige rondje Delft bleek een regelrechte race naar de zandmotor!
Binnen 3 uur moesten we de +- 17 km afleggen en ondertussen zoveel mogelijk punten pakken en zoveel mogelijk puzzels oplossen. Te laat was strafpunten. Er zat niets anders op dan keihard te fietsen! En dat hebben we dan ook gedaan. Doordat de race zo lineair was zagen we constant hetzelfde team, Rudi en Joel, wat bij ons het fanatisme alleen maar opstookte.
Toen we hoorden dat we de eerste waren in Ockenburg begonnen we ons te realiseren dat we kans maakte op de overwinning. Hup weer een tandje erbij om ook deze laatste punten nog te pakken in de 10 minuten die ons resteerden! Dit was ik niet meer gewend. Hijgend heb ik mijn fiets door de duinen getrokken (RIP voorrem) met Walter ver voor mij uit. Met 2 minuten op de klok renden we uiteindelijk gezamenlijk de laatste duin over en zagen we de zee. Maar waar was die beloofde slopend vlag nou? Zaten we dan toch bij de verkeerde opgang? In de laatste minuut renden we met ons laatste beetje energie richting Kijkduin. Niets. Toch maar weer terug. En ja hoor daar zat Ruben met zijn mini piratenvlag en naast hem Joel en Rudi. Hadden ze ons toch op het allerlaatste moment verslagen, leek het.
Uiteindelijk bleek de BAC ons te laat komen en ons gebrek aan het gebruik van de knippenkaart door de vingers te zien, zodat we toch de winnaars werden. Al met al ontzettend genoten!
-Geschreven door Walter Groskamp (met stukjes van Floor Six, Marjolijn Hobo en Rik Broekhoven)