Ja ja het is zo ver! Terwijl de rest van slopend druk bezig is met de laatste voorbereidingen voor de survivalstrijd, zijn wij (Lisette, Lianne, Arjan en Esther) weg gevlucht naar Frankrijk om aan de RAID deel te nemen. De voorbereidingen hadden beter gekund, twee hebben nog steeds wat last van een flinke verkoudheid, eentje heeft een lichte hersenschudding en de laatste heeft als voorbereiding haar stage verslag afgeschreven, maar dat mag de pret niet drukken. Het bleek een flink stukje rijden en dus hadden we besloten om halverwege te overnachten in een echt Frans motel met knipperend neon licht. Uitgeslapen en met een Frans ontbijtje zijn we weer vertrokken (helaas zonder een van de slaapzakken 🙁 ). Ruim optijd kwamen we aan bij de plaats waar we de auto zouden achterlaten en de shuttle bus konden nemen naar het startpunt. Het idee was dat we daar nog even in het zonnetje konden liggen, maar natuurlijk begon het al met regenen voor we de auto uit konden stappen.
Een ander probleem waar we tegen aan liepen was dat we niet de exacte locatie hadden gekregen waarvandaan de bus zou vertrekken, maar alleen de straatnaam. En laat die straat nu net de hoofdweg zijn die dwars door het dorpje gaat en waar toch zeker 3 parkeerplaatsen aan lagen. Gelukkig vonden we al snel het tweede internationale team dat mee deed, maar de organisatie van de RAID was nog nergens te bekennen. Een uur na de geplande vertrektijd konden we eindelijk weg rijden met organisatie maar toch maar 16 van de 20 mensen die met de bus mee zouden moeten. Een flinke tocht volgde. Zelf heb ik er weinig van mee gekregen, want ik was een beetje knock out van de wagenziekte pilletjes. Twee uur na vertrek werden we de bus uitgeschopt en volgde gelijk een verrassing want we waren nog niet bij de camping, daarvoor moesten we eerst nog even een trailrun van 5km doen. De uitleg was toch wel heel erg in het Frans, maar iedereen was heel bereid om alles te vertalen naar het Engels. Ondertussen was het al ruim voorbij avondeet tijd en we begonnen ons al een beetje zorgen te maken, maar toen we bij het terrein aankwamen hoorde we dat het avondeten pas om half 10 zou zijn dus we hadden nog ruim de tijd om de tenten op te zetten, te douchen en onze goodiebag op te halen. En nu met een volle buik naar bed. Tot morgen!
