Team: De Rappe Raiders
Laatste dag alweer. En wat worden we gematst. In plaats van 04:00 opstaan zoals eerder beloofd werd het uiteindelijk zelfs 05:05! Nou, met zo’n goed begin kan de dag bijna niet stuk! En ja hoor, er werd weer volop genoten (althans in ieder geval door Rob en Dries). Er heerste ook een beetje een teleurgesteld gevoel, want dit was alweer de laatste dag van een epische vijfdaagse wedstrijd waarin zo veel avonturen zijn beleefd, zo veel is gebeurd en er zo veel grenzen zijn verlegd. Het motto van de wedstrijd was immers: pas de pain, pas de gain.
Over vandaag: we hadden de terrordag van gisteren overleefd en we hadden een ruime voorsprong op het team achter ons opgebouwd, dus vandaag draaide gewoon om uitlopen. Dat betekende zeker niet dat vandaag makkelijk zou worden. Er stonden immers nog wat klimmetjes op de planning, en de Fransen waren zelfs zo gastvrij dat ze speciaal Nederlands weer voor de laatste dag hadden besteld om ons extra thuis te laten voelen. En tsja, we hebben wel de afgelopen 4 dagen weet-ik-veel-hoeveel kilometer hardlopend en mountainbikend afgelegd, dus iedereen voelde de vermoeiing wel goed in de beentjes.
Kortom: vandaag werd nog even bikkelen. Maar wel met het eind in zicht.
We begonnen met een gestaggerde start, oftewel iedere 2 minuten startte er een team op de mountainbike. Het miezerde al lekker, en het eerste stuk was downhill dus dat was gelijk goed fris. Rob was alleen een thermo vergeten maar gelukkig kon hij het gewicht van Mark zijn jas overnemen want Mark had nog een extra laag. Dat kwam heel goed uit voor beiden.
Wat nog wel het meest koud was waren de stukjes offroad downhill op de mountainbike waar al het modder met water opspatte. Maar toch. Het eind was in zicht, dus we konden nog een keertje knallen.
Na het eerste stukje MTB’en (of in Frans VTT’en) was een kort boomparcours. Als veterane klimmers deed dit ons niet zo veel en moesten we ons speels karakter inhouden, de boom begon wel erg veel te bewegen toen Dries en Rob elkaar er af probeerden te schudden.
Ook zat ook nog een laatste loop etappe met een serieuze klim op de planning voor vandaag. Een bergpas plus wat miezer betekent alleen spekgladde paden, vooral als je hardloopschoenen in plaats van trailrun schoenen aan hebt zoals Astrid had, helaas. Dat zorgde voor de nogal komische onvrijwillige ski-partijen af en toe.
Maar goed, bij alle checkpoints onderweg wilden we niet te lang rusten om ook niet bij de reddingsdeken brigade te gaan horen. Vanaf de laatste checkpoint waar de afscheid moesten nemen van de VTT’s was het nog maar 2 km hardlopen naar de finish. Wat een euforische loop was dat. Een hele korte loop naar het eind van een fantastische raceweek. De energie zat er weer heel goed in toen de finishboog in zicht was! Opgewacht door twee rijen vrijwilligers die een heg vormde naar de finish crossten we samen over de finishlijn. Niemand geblesseerd, niemand uitgevallen, prima score. (We hoorden gisteren dat er nog maar 10 teams van de 40 over waren waar niemand geblesseerd was, geen idee hoe veel er na vandaag van over waren).
Nog even genieten van een redelijk warme douche. Nog even drie kwartier bijslapen op de zitzak in de gymzaal. Toen begon voor de laatste keer de eindceremonie. Wat hebben we daar van genoten, iedere dag weer. Met onder andere een tien minuten durende aftermovie van de dag zelf met daarin een samenvatting, bloopers, grappige dingen die op film zijn geschoten, en een muziekvideo. Nu weer op naar Nederland. Morgen IJktraining? Aan onze benen te voelen zeker niet…
Wil je mee doen aan de RAID? Als je fit bent, 100% doen. Het is het leukste, sportiefste evenement die we allemaal hebben gedaan. Wat een sportiviteit, wat een gezelligheid. Als ik (Rob) een ding heb geleerd is dat je veel meer kan dan je denkt, of in de woorden van Jan: als de RAID een ding laat zien is het het belang van uitfietsen en uitlopen, je komt veel verder dan je denkt.
Om nog even af te sluiten, een poëzie stuk geschreven door D. Borstlap:
Vandaag hebben we weer geknald. De bergen stonden ons niet in de weg vandaag, maar wij stonden wel in de weg van de bergen. Waar geen pad was hebben we het pad gemaakt. Hard zijn we begonnen, hard zijn we blijven gaan tot het einde. Tot het einde van onze krachten en tot het einde van de strijd. Geen berg te hoog, geen dal de diep. De regen probeerde ons te verdrinken, maar wij verdronken de regen.
Team: Juste un petit peu pluste
Met zijn drieën aan de startlijn voelt toch anders. Maar starten in “het donker” is sowieso altijd al een avontuur, al was het al goed helder voor de start. Al was het voor het eerst niet zonnig, maar regenachtig. Omdat het volgende onderdeel weer misschien een File-attractie zou zijn wouden we er snel aankomen. We knalde uit de startblokken en haalde al snel het eerste team in. Daarna zwakte we wat af, Dorien kwam nog niet zo lekker op gang, maar toch waren we er zo. En daar konden we lekker spelen in het boomklim parcour met nog vrij indrukwekkende ziplines. Maar wat echt de show stal was de hond die midden op het pad was gaan liggen, deze half vos half hond was zoooo schattig en fluffy. We moesten echter door en helaas hadden we onze camera laten liggen bij de fietsen, maar de Rappe Raiders hebben nog wel plaatjes gemaakt.
Toen kwam er een zeer leuke mini-adventure race waarbij Luuk en Jan helemaal in een deuk lagen vanwege “duidelijke communicatie / navigatie skills”.
Het was duidelijk dat we volledig in controle waren van onze emoties. Props aan de orga dat ze deze AR nog even voor alle slopend teams een Engelse vertaling had gemaakt waarschijnlijk de avond van te voren.
Daarna begon “de klim van de dag”. We waren niet helemaal efficiënt van start. Maar in de regen hadden we ook geen zin om telkens om in de regen om te kleden. Dus Dorien en Luuk hielden hun fietsbroek maar aan. En daar werden we ingehaald door niemand minder dan de huidige eerste plaats houders, team 15. Zij waren als een van de laatste gestart vandaag. Tijdens de klim liep Jan weer te Powerhiken met stokken de berg op, en probeerde Luuk Dorien te helpen met een elastische trekband. Maar toch hielden we gek genoeg de top van de top niet bij.
Het weer werd er ook niet beter op, de meeste vrijwilligers (ook wel poppetjes door Dorien genoemt) stonden dan ook in Space blanket gewikkeld op hun post om te wegwijzeren.
Na de klim kwam het dalen, waar we verassend sterk waren. En we moesten een water overstaken wat toch vrij wild was. Hier haalde we het team van Lisette in. De Rappe Raiders zaten achter ons, zij waren net als de 1ste plaats een stuk later gestart.
De afdaling was wisselend tussen een rots grond, keien, kiezels tot aan bosgrond. En in het bos liepen we het beste. Maar toen was het helaas alweer tijd voor de laatste Checkpoint.
*Snackpoint
Snel wat eten naar binnen gewerkt om niet al te koud te worden en hopakee de fiets op. Om vervolgens te verkleumen in de eerste meters van de steile en vooral natte afdaling. Gelijk werd het duidelijk dat deze etappe weer een gevalletje Frans (niet zo) plat zo gaan worden. Met de laatste energie knalden we omhoog om daarna nog 1x met volle snelheid over wat karrensporen naar beneden te vliegen. Bij de laatste checkpoint, waarna we weer verder moesten met hardlopen, bleek dat we van achter én van voren compleet onder de spetters zaten.
Tijdens het laatste stukkie hardlopen werd nog even alles eruit geperst en ook Max sloot in de laatste kilometer weer aan om ons team weer compleet te maken.
Na een paar mooie straatjes van het dorpje Mens zagen we daar dan eindelijk de finishboog! Met een laatste push voor -en van- Juste un peu Pluste sprongen we de lucht in om deze Raid te eindigen!
Team: Ik snap er geen RAID van
Jour 5 – Il pleut
Na vier zonovergoten dagen werd de laatste grote dag ingeleid met typisch Nederlandse omstandigheden: plat asfalt, wind tegen en regen. Kortom, de Nederlandse teams waren helemaal in hun element.
Daarnaast is ons team ook kampioen dieselen (suggesties voor duurzamere benaming zijn welkom), dus dit was onze dag!
Lianne was gelukkig genoeg hersteld om de fietsetappes mee te pakken, dus we hoefden het niet de hele dag te stellen zonder onze optimist.
Op oplopend teamnummer werd er om de twee minuten gestart, dus we hadden geluk als team 8 en we mochten snel beginnen. In de eerste 6 km hadden we team 6 & 13 (don’t ask…) al ingehaald, score!
De gefaseerde start was gedaan vanwege een klimparcourtje aan het begin, erg leuk en glad, maar goed voor de participizzapunten 😋
Daarna nog een participizzapunten-mini-oriëntatieloopje om het af te leren. Het leuke van zo’n laatste dag is dat je bij alles kan zeggen: ‘nog maar zoveel [activiteit] en dan hoeven we noooit meer te [activiteit]’. Dus we gingen over op laatste 17,5 km hardlopen 🥳
Liannes knie vond hardlopen maar stom, dus die ging (samen met de rest van Lianne) vast door naar een volgend checkpoint vanaf waar we het laatste stuk weer gingen fietsen.
De andere drie gingen de hardloop-etappe doen en waren helemaal in de wolken. Maar dan letterlijk, je zag helemaal niks. Gelukkig was het maar 2,5 uur kachelen voordat Lianne weer op ons af kwam huppelen met een warmtedekentje voor ons. Bah, regen is koud.
Ondertussen waren we nog niet ingehaald door de Rappe Raiders, die bleken toch wel wat moe (en veel later gestart door een hoger startnummer).
Nog één laatste stukje fietsen dan, en vies dat je er van werd. Net alsof je een mudrun had gelopen. Aan het einde van de etappe werden we opgewacht door een fotograaf die iedereen op de foto zette en zijn Nederlandse vrouw – die erg lekkere eigengemaakte kweepeer snoepjes uitdeelde.
En dan – het aller aller aller laatste stukje; nog maar 2,3 km hardlopen. En de organisatie was fantastisch, want het was bergaf en je hoefde alleen je voet maar een paar keer op te tillen om bij de finish te komen!
Nat, vies, koud, moe en voldaan – bedankt organisatie en tot volgend jaar!
(“Maar volgend jaar ga ik toch echt een beetje meer trainen”)
