Het verhaal hoe Slopend aan een roeiboot komt.
Door Maurits Peters
Mitchell kon via zijn roeivereniging in Alkmaar een boot krijgen voor Slopend. Het leek hem leuk om met roeivrienden naar Delft te roeien, maar de agenda’s kwamen niet overeen. Zoals veel goede ideeën ontstond plan B op het koeienveldje, onder het genot van bier op Jan zijn verjaardag. Mitchell zou na veel overtuiging van Victor, en mogelijk een aantal biertjes, wel even met Jan naar Delft roeien. Lianne werd geregeld, als stuur, maar als echte Slopend vrouw wilde ze zelf natuurlijk ook roeien. Uiteindelijk sloten er meer mensen aan en zoals een echt avontuur met Jan was er niet echt een plan.
Zeven uur, mijn wekker ging, de reis naar Zaandam waar ik in de boot zou stappen verliep soepel. Jan, zonder enige roeiervaring (net als de meesten op dit avontuur) had eventjes snel de doorkomst tijden berekend. Zelf geloofde ik er niet echt in, en ik had gelijk. Uiteindelijk lag ik 2 uur lang (half) slapend op een steiger naast een roeivereniging waar niemand thuis was. Het was toen al duidelijk dat dit een lang, lang, avontuur zou worden, maar daarom niet minder mooi. De 20:00-22:00 in Delft voor een biertje werd al snel bijgesteld naar “voor 03:00 in Delft zou mooi zijn.”
Zonnebrillen zijn hip en proffesioneel
Mitchell, Jan en Lianne waren iets later vertrokken dan gepland en ook een stuk langzamer dan verwacht, dus rond 10 a 11 kwamen ze bij mij aan voor een korte pauze. Na de pauze nam ik Jan zijn plek over in de boot en na een spoedcursus van nog geen 5 minuten waren we op weg. Het ging best soepel, zelfs de smalle sluis. Bij de volgende pauze hoorden we van Mitchell dat het nieuwe plan van de ochtend betekende dat het een stukje meer dan de 100km zou worden (maar toen waren we nog niet op de hoogte dat dit stukje bijna 30 extra kilometers was) en de tijd werd bijgesteld naar “voor 06:00 in Delft.” Terug in de boot zaten we al snel op het Noordzee kanaal waar Lianne en Mitchell nog acrobatisch van positie wisselden.
In Amsterdam bleken de rondvaartboten erg langzaam en de bruggetjes helaas te smal om doorheen te varen zonder de randen te raken. Na een aardige tijd zagen we weer het station opdoemen en bleken we een rondje gevaren te hebben, oeps… Terug ging soepel, de bruggetjes waren opeens breed genoeg wat bewees dat Lianne erg snel een zeer goede stuur was geworden. Inmiddels zat ik er aardig doorheen en stelden mijn slagen weinig meer voor, maar gelukkig werden we afgewisseld door Walter, Felix, Dominique en Ewout. Inmiddels was het al 16:00 en we waren pas in Amsterdam, maar we gingen verder. De fietsers moesten Jan nog even ophalen, want hij was bij een andere vereniging beland . Iets met een telefoon die leeg was, geen fietsroute gepland en een portomonnee die in de boot lag waardoor hij de pont niet kon nemen en om moest fietsen.Eenmaal een slapende Jan van een steiger opgepikt, blijkbaar liggen roeistijgers prima, gingen we de roeiers weer achterna. Wissels vonden nu elke 10km of sneller plaats in plaats van de 20+km in de ochtend en iedereen bleek het snel onder de knie te hebben waardoor we flink opschoten.
In Alphen aan de Rijn zouden we bij Jan ouders eten, maar meerdere uurtjes en telefoontjes over onze vertraging later werden ze bezorgd. We werden goed verzorgd door Jan zijn ouders. Gekoeld water, meer excellente warme pizza’s dan we opkonden en nog meer hapjes.
Romantisch roeien bij sfeer licht door een olielamp.
Met hernieuwde kracht stapte ik met Philip, die had besloten om toch nog even aan te sluiten bij dit avontuur en toch nog even 1 ettape mee te pakken, in de boot welke inmiddels verlicht was met een olielamp. Het ging lekker erg lekker. De 500m tijden vlogen omlaag en al snel werd een op het oog onhaalbare tijd al snel gehaald. We werden moeier, maar toch bleek het verder tempo omhoog te zijn gegaan tot 2:48/500m over 13km. Scheelt misschien dat Philip van mij geen drinkpauze mocht houden, want dat zou slecht zijn voor onze 500m tijden. Sneller roeien betekende dus eerder drinken.
Boot uit het water tillen bij een sluis bij een of andere gehucht.
Dominique en Walter namen over en ze waren blijkbaar geïnspireerd. Als fietsers konden we ze namelijk niet vinden. We waren wat laat vertrokken, wat vertraging in Leiden, maar het bestond toch niet dat ze nog steeds voor ons zaten?! Paar telefoon pogingen later en uiteindelijk had Philip ze op zijn racefiets gespot. Een uur na de wissel kwamen we ze pas tegen bij Leidschendam.
Hier de boot weer uit het water getild, de sluizen waren immers al lang dicht, en twee wissels later waren we alweer aan de laatste etappe aangekomen. Zelf vond ik de Schie en Delft al lastig navigeren als stuur, geen idee hoe Lianne Amsterdam heeft gedaan, en was mijn grootste uitdaging om niet in slaap te vallen wat omkukkelen in het water zou betekenen. Na een laatste mooie versnelling van Mitchell en Felix kwamen we rond 5 uur ’s ochtends aan op Proteus, gelukkig waren deze wel open. De boot naar Slopend gebracht en een uur na aankomst konden we eindelijk van onze bedden genieten.
Een mooi avontuur waaruit blijkt dat je het schijnbaar onmogelijke niet uit de weg hoeft te gaan. Soms moet je gewoon gaan in plaats van alleen maar plannen. Je avontuur begint namelijk pas echt bij de eerste stap die je neemt. – Maurits ‘Maupe’ Peters 2018
