Max en ik(Rob) zijn het er allebei over eens, dit is sowieso een van de mooiste runs die we gelopen hebben. Het was prachtig weer, de hindernissen waren brutaal lastig en de sfeer was heel nice. Met afstanden van 7 tot 25km is er voor ieder wat wils(ook veel groepscategoriën). Zeker een grote aanrader!
Het begon redelijk vroeg, we zaten namelijk allebei in dezelfde startgroep van 10:10. Er was ook maar 1 LSR startgroep omdat er maar 20 deelnemers waren. Dit waren nog steeds wel meer dan twee keer zo veel dan de acht lopers van de X-treme run. Het enige nadeel aan deze run is dan ook dat hij wel erg slecht te bereiken is. We gingen uiteindelijk 07:45 weg met de auto uit Delft.
Eenmaal aangekomen was het nog erg rustig in de starttent, immers waren we ook maar de tweede startgroep. Eerst startte de X-treme run, die wilden we natuurlijk wel uitzwaaien. Zij mochten beginnen met een zandzak. De start was overigens vanuit een container, dus eerst moest de zak daaruit worden gedragen. We hoorden ook dat hun die zak mochten(moesten) meenemen tot de 9e hindernis. Waar kwamen we kort daarna achter: hindernis 5 is een dubbele apenhang + kasseiloop(tot de volgende hindernis). Oftewel, hun mochten een dubbele lastloop doen met een goed zware steen plus nog hun zandzak. De X-treme run had dus wel een voorsprong van 10 minuten, maar het was dus niet heel moeilijk hen in te halen ;).
Even een warming-upje en toen waren wij aan de beurt. Ik had hoge ambities, ik wilde lekker knallen en misschien wel top 5 halen. Met maar 20 deelnemers moet dat haalbaar zijn toch? Na hindernis 6 had ik mijn ambities bijgesteld naar gewoon finishen met bandje. Adegem heeft maar 36 hindernissen op de hindernissenlijst staan, maarja, als hindernis 6 gelijk 10 moeilijke swingovers is achter elkaar dan weet je wel waar je aan toe bent… (geen zorgen, de 7km komt hier niet eens langs) Dit speelde natuurlijk in op Max z’n kwaliteiten, en hier haalde hij mij in. Daarna heb ik hem niet meer gezien tot nadat hij was gefinished.
Wat ik ook even wil benoemen hier is de creativiteit van de Belgische hindernissen die ik erg kan bewonderen. 1 van die moeilijke SO’s is een touw hangend aan een ander touw. Aan de bovenkant van het verticale touw hangt een pvc buis die je niet mag gebruiken, en die buis is dusdanig lang dat je bij het horizontale touw kan komen. Er ligt ook nog kort dun touwtje op de grond die je moet meenemen, anders kan je niet over dat horizontale touw komen. Deze moet je dus om het boventouw zwaaien terwijl je in het touw hangt. Ik kan je vertellen, dit (vond ik) was heel lastig mikken. Maar zo had je dus een soort van extreem moeilijke versie van een selfmade SO in een andere SO. Dit is slechts 1 voorbeeld van hun creativiteit en de lastigheid van hun hindernissen, maar ik kan deze creativiteit en de lastigheid heel erg waarderen.
Anyways, daarna kwam een combi’tje en daarna een lastloop met een band een heuveltje een paar keer op en af dragen, hier begon ik een klein beetje m’n knie te voelen dus deed ik dit lekker wandelend. Ik wilde voorzichtig aan doen, het was heerlijk weer en bij een verversingspost met muziek dus dat was prima.
Behalve de moeilijke SO’s was het tweede thema van deze run het kanaal waar deze langs gaat. Ze hadden een goed aantal kanaaloversteken, en de meeste(de lastigste) zaten in de extra LSR lus. De hindernissen die er boven hingen waren vergelijkbaar in lengte met de Bok van Logi van Beltrum. Een keer moesten we zigzaggend apenhangen tussen twee touwen, een andere keer was het een apenhang met een net waar je onderdoor moest, dan een heel slappe lus en nog wat andere dingen. De laatste kanaaloversteek was er een waar de focus lag op tarzanswingen.
Ik heb bij die oversteek in de tweede lus nog nooit zó snel voetklemmen overgezet. Dat moest ook, want mijn armen zijn zelden zo leeg geweest als toen. Hier kwam ik ook Max tegen die al gefinished was. Hij liep lekker het laatste stukje mee aangezien ik toch moest wandelen door m’n knie.
Aan het eind van de tweede lus kregen we een balk om mee te nemen naar het startfinish terrein, daar mochten we lekker hakken. Toen kwam de eindhindernis die eigenlijk redelijk appeltje-eitje was. Behalve voor ons, wij mochten na de eindhindernis nog de “tsjak-tsjak” doen, oftewel een salmon ladder op een schuine plank(Als je Max blij wilt maken hoef je alleen maar deze hindernis te noemen). Armen helemaal kapot, maar we hadden ons bandje nog, en de finish was letterlijk twee meter voor ons. Ik kreeg ook te horen dat nog niemand hier zijn bandje was verloren. Niet finishen stond niet meer in ons woordenboek. Eerst gewoon yolo eens proberen. Verrassing: maar daar kwam ik niet heel ver mee. Na nog een poging, wat armmassages, en bemoedigende woorden van de omroeper gingen we het nog een keer proberen. Ook zette de omroeper “Eye of the tiger” op, dit was het liedje om te gaan! Goed, we kwamen heel ver, ongeveer tot ⅔ maar ik was echt helemaal kapot. Toen kwam wat “hinderniscreativiteit”. Ik kon me nog een keer optrekken, probeerde wat, en kon met m’n knieën op de stok komen. Toen konden we met een kant per keer en een greepje per keer steeds een beetje onszelf omhoog wrikken, toen kwamen we er wel. Niet helemaal hoe het hoort geef ik toe, maar de omroeper zelf kwam met deze techniek aanzetten. Uiteindelijk konden we hem zo toch wel net aan halen.
Wat een run, wat een dag. Ik heb hier nog niet eens alle highlights opgeschreven, er waren zoveel leuke hindernissen, zo’n leuke sfeer, zo’n lekker weer, zulke taaie unieke hindernissen die je echt niet in Nederland tegenkomt. Volgend jaar zijn Max en ik zeker weer van de partij, wij hopen jij ook!