Door Mark Looije
Met slechts 3 Slopers aan de start (ikzelf en Jan (NK LSR) en Lisette (7 km recreatief)) was het qua aantal Slopers maar erg rustig in Friesland. Wel nog aardig wat SurvivalStrijd shirtjes en gadgets gezien bij de 4000+ deelnemers hier in de Knipe dit weekend. Omdat ook wij in Slopend/SurvivalStrijd gear rondliepen werden we hier dan ook regelmatig op aangesproken. Dat ze onze run allemaal ook een groot succes vonden en zeker volgend jaar weer mee gingen doen. En dat in Friesland!
Weekendje weg
Maar terug naar de Knipe. Er heilig van overtuigt dat het dertig graden ging worden met meer dan genoeg zonneschijn hadden we besloten er een weekendje weg van te maken. Immers de week voor de wedstrijd was het dertig graden, net als bij de Survivalrun in de Knipe het jaar ervoor. Ik en Lisette reisden (met een paar kleine omwegen) op vrijdagavond al richting camping. Jan kwam een dag later.
Qua weer viel het een beetje tegen, een graad of tien kouder en ook iets meer bewolking en regen dan ik voorspeld had. Maar toch was er genoeg te doen om bezig te blijven. Op zaterdag waren namelijk de wedstrijden voor de jeugd en een aantal recreantencategorien. Daar zijn we toeschouwer geweest, we hebben een rondje gefietst en het parcours gescout.
Ook hebben we lekker buiten gespeeld op het trainingsterrein van Survivalrun Pauwenburg, waar ze wat leuke combis hadden staan, flink wat moeilijke swingovers en als mooiste een hele lange hoge zwaai een net in. Opvallend was dat ze daar niet boven gras trainen, of boven snippers, maar boven vervelende grindsteentjes. Om dan te klimmen met slippers of blote voeten, toch net aan a relaxed. Maar wel goed vermaakt.
Trainingslocatie de Knipe
Hierna een nachtje lekker geslapen om op zondag klaar te zijn voor de race. Voor mij en Jan ging het een lange run zijn, 20 kilometers met 70+ hindernissen. Eerst zouden we een rondje van 8 kilometer doen, dan een eerste passage langs de finish en dan nog een ronde van dit maal 12 kilometer om uiteindelijk de eindhindernis in te springen en na een laatste duik in een met water gevulde container te finishen. Meestal lopen ik en Jan op de middellange afstand, er komt gewoon acht kilometer plus wat hindernissen bij.
Klinkt simpel genoeg, maar om eerlijk te zijn ben ik voor de start van een lange run toch altijd nog een beetje nerveus. Je weet dat het normaal gesproken wel lukt, maar het is toch een opdracht waar je wel een tijdje mee bezig bent en waar je ook best moe van kan worden.
Parcours
Maar het was een leuke run met leuke hindernissen. De hindernissen waren ook qua zwaarte goed verdeeld, dat je geleidelijk aan gesloopt wordt. Zoals al gezegd moesten we twee rondjes lopen, best veel hindernissen moesten we dus ook dubbel doen. Een aantal opmerkelijke die ertussen zaten waren op volgorde dat je ze voor de eerste keer tegenkwam:
- Hindernis 4e (2x): kort na de start 6 verschillende hoge swingovers op het trainingsterrein
- Hindernis 6b (2x): een 4 meter hoge en steile schuine paalklim zonder hulptouw, die ik nog een keer opnieuw moest proberen. Tijdens het tweede rondje ging die vreemd genoeg wel heel soepel.
- Veel combis met stukken apenhang erin.
- Hindernis 22c (2x): een combi met een grappig evenwichtsonderdeel aan het begin. Deze hindernis was Jan zijn favoriet en wil hij volgend jaar ook wel voor de SurvivalStrijd bouwen.
- Hindernis 25 (2x):
een vlot met een schuine wand, drijvend op het water. Je moest uit het water erop klimmen, omhoog en dan vanaf een mooie hoogte terug het water in springen. - Hindernis 26b (2x): de beruchte lussenbrug. Voor zover ik weet kan je hem niet op een handige manier pakken, het is altijd superlomp en het doet altijd pijn. Deze hindernis is wel het signaal dat je kan gaan beginnen nadenken dat de finish niet ver weg meer is.
- Hindernis 30c (2x): een kraanhindernis waarbij je eerst bovenop een net moest zien te komen en daarna boven het net een swingover in onmogelijk dikke touwen moest maken.
- Hindernis 32c (2x): een tweede kraanhindernis met de herkenbare verkeersborden waar je onder door moest klimmen. Dit kwam er op neer dat je maar gewoon twee keer kopje onder moest, want de verkeersborden hingen tot in het water. Dit was waarschijnlijk mijn favoriete hindernis uit de run.
De tweede kraanhindernis
- Hindernis 34b: kano varen, maar dan met een extra uitdaging. Onderweg moest je een keer een swingover doen vanuit de kano. Probleem is dat je alleen in de kano zit en als je eruit klimt de kano oncontrolleerbaar geworden is. Complete chaos.
- Hindernis 13: een combi met 2 stukken slappe apenhangen, een stuk ringen/triangels om af te sluiten met korte stokjes en sleuvenplanken. Zou zogenaamd de moeilijkste hindernis uit de run moeten zijn, maar was eigenlijk best prima te doen.
- Hindernis 37d: de eindhindernis. Een dikke steigerconstructie met goed veel netten erin geknald, een aantal friese ruiters, wat balkjes onderlangs, een mooie zwaai. Als afsluiting mocht je van bovenaf de steiger in een glijbaan klimmen en finishen met een duik in een bad met water.
Mijn run
Het is een LSR, dus je gaat sowieso sterkere en zwakkere momenten in de wedstrijd hebben en je gaat altijd pijntjes hebben. Over de hele run genomen ging het wel lekker. Goede uitslag gelopen. Wel ongeveer de helft van de run met anderhalve schoen gelopen, de zool liet gewoon los. Viel op zich nog wel mee hoeveel last je ervan hebt. Je moet beter op je hardlopen letten, je voetklemmen moet je net wat anders zetten en tijdens het zwemmen heb je veel meer weerstand maar voor de rest … En die hindernissen, hoe intimiderend het ook mag lijken als je ze allemaal opsomt… als je niet steeds met hartslag 180 aankomt en je wat hardlopen mag in de tussentijd, is het best prima te doen.
Jans run
Niet optimaal voorbereid aan de start na een avondje stevig hoogteziekte simuleren op de vrijdag voor de wedstrijd en minder tijd hebben om te trainen door het organiseren van de SurvivalStrijd. Toch kwam hij goed vooruit. Mentaal was het wel zwaar, omdat hij het parcours minder goed kende en op een gegeven moment bang was wanneer het einde nu eindelijk een keer ging komen. Conclusie na afloop waar ook ik me zeker in kan vinden: “de run was niet lastig, maar hij was wel lastig”.
De finish van Jan van Willigen
Lisettes run
Liep de recreatieve 7 kilometer, die qua hindernissen echt niet heel zwaar was. Wat wel een probleem was, is dat er meer mensen aan de survivalrun meedoen dan het parcours eigenlijk aankan. Zeker als de NK lopers die met hun tweede ronde bezig zijn steeds voorrang krijgen op de recreatieve lopers waren de wachttijden bij hindernissen gigantisch. Daardoor eigenlijk nooit een kans gekregen om te strijden tegen recreatieve lopers uit de eerste startgroepen die dit probleem veel minder hebben gehad. Wel wat van geleerd, gewoon zo veel mogelijk licentieruns lopen, dan heb je dit probleem niet.
Uitslagen
ONK LSR Heren
| Uitslag | Voornaam | Achternaam | Tijd | Bandje | Punten |
| 53 | Mark | Looije | 03:20:14 | ja | 872.40 |
| 80 | Jan | van Willigen | 03:45:20 | ja | 822.20 |
Recreanten 7km
| Uitslag | Voornaam | Achternaam | Tijd | Bandje | Punten |
| 7 | Lisette | Kloosterboer | 01:54:03 | ja | 949.63 |
Ode aan de LSR
Uiteindelijk was de run supermooi. De lange afstand, het heeft gewoon iets magisch. Het is een groot avontuur waar je aan begint. Je begint misschien niet zo lekker, maar op een gegeven moment kom je er dan wat beter doorheen. Er zijn fases dat het lekker gaat, er zijn fases dat je moe begint te worden of dat je merkt dat je gigantisch aan het prutsen bent, maar die moeheid kan ook ineens weer weg zijn of dat je terug best lekker aan het lopen en klimmen bent. Er zijn momenten dat je pijn krijgt op plekken waarvan je niet wist dat je daar kramp kon hebben. (Ik had zelf bijvoorbeeld op een gegeven moment last van kramp bij mijn ellebogen, hoe dan?!). Moet je met klimmen en lopen je bewegingen zo aanpassen dat je zo min mogelijk last hebt van je pijntjes. Ook die pijntjes kunnen ineens weer weg zijn om vervolgens ook weer genadeloos hard terug te kunnen komen.
Maar ook mentaal is het een grote belevenis. Je komt op een gegeven moment op een punt dat je er eigenlijk geen zin meer in hebt. Of dat je angst krijgt voor dat wat er nog gaat komen. Of dat kan je juist ook gerust stellen. Misschien krijg je zelfs het idee dat je een stukje kan gaan versnellen, maar dat valt waarschijnlijk vies tegen.
Al die fases doorloop je in een lange run tenminste vier keer. Met andere woorden, de lange afstand is de mooiste afstand die er is.
Ik ben overtuigd. Volgend seizoen daag ik Arjan uit op de LSR.