Door Lisette Kloosterboer
Op de vooravond van Harreveld waren Arjan, Mark en ik onderweg naar het prachtigste stukje Nederland: de Achterhoek. En als echte Delftse studenten (of in het geval van Mark scholieren) moesten we natuurlijk alles hetzelfde doen als het jaar ervoor. Mark had ijsjes mee, Arjan had taart gebakken en ik zou met Jacco in de trein naar Rotterdam Alexander komen. Laatsgenoemde kreeg ik helaas niet mee, en misschien lag het daaraan dat Mark me gewoon twee keer voorbij is gelopen in de trein.
We waren onderweg naar de familie Domhof, die op een steenworp afstand wonen van het start/finishterrein, letterlijk; de kleedkamers zijn verder weg. De twee heren moesten vrij vroeg starten en ik ging mee omdat ik vorig jaar anderhalf uur over de eindhindernis had gedaan en deze dus graag even van tevoren wilde testen.
Na de droptaartjes van Arjan verorberd te hebben, gingen we onder leiding van onze plaatselijke gids alvast enkele combi’s inspecteren. Ik werd in elk geval goed lekgestoken door de muggen en heb zelfs voor de run al een bloedblaar weten op te lopen, maar het was het waard; ik kon die beruchte fusten. Arjan was minder vrolijk want die werd er alleen maar onzeker van al die combi’s kijken. Het scheelde dat hij beter toch niet kon winnen, want dan zou hij moeten wachten op de prijsuitreiking en te laat zijn voor een vergadering.
Toen de grote dag was aangebroken, werd het wachten geblazen voor mij. Gelukkig was de groep Slopers die bij Jorgis was blijven tukken ook vrij snel van de partij en vermaakten we ons met bekenden aanmoedigen bij de eerste hindernis, om vervolgens weer terug te lopen en er dan achter te komen dat er ook weer iemand in de volgende startgroep zat. Zo hebben we toch minstens een halfuur heen en weer gelopen. Daarna werd het weer interessant om bij de finish te gaan staan; Mark die was vrij snel weer binnen en ook kort daarna had Arjan z’n eerste lusje af. De organisatie was een beetje aan het prutsen met de hakhindernis, want in tegenstelling tot de LSR moesten recreanten blijkbaar tweemaal hakken. Of toch niet. Hoe dan ook, hij ging best lekker want die vergadering heeft hij niet meer gehaald.
Foto door Simon in ‘t Veld
Eindelijk mocht ik zelf ook lopen. In het begin liep ik vrij goed op met de niet-hopend voorzitter van Simius. Helaas had ze bij de zoveelste combi een beter laantje te pakken dan ik en met haar vloog ook mijn motivatie om hard te lopen weg en kreeg ik er verzuurde armen voor in de plaats terug. Hemels. Dan maar rustiger aan doen en gewoon een beetje chillen, ik had immers de fusten nog aan het einde. Na de moddersloot, de echt minder modder en vooral bruin water ten opzichte van vorig jaar-sloot ging het weer een beetje beter. Maar ik kon beter sparen voor de fusten, dus niet te hard gaan. Nog wat prachtige combi’s later, want manmanman wat waren er veel, was dan eindelijk de grote verschrikking in zicht. De eindhindernis. Wel al wat minder angstaanjagend dan vorig jaar, maar toch, dat eerste laantje. Maar alle stress, angst en vrees verdween vrij snel, want waar ik vorig jaar anderhalf uur over die laatste combi deed, heb ik die nu in zo’n anderhalve minuut gedaan.
Zeker weer tot volgend jaar!
En een hoop andere Slopers heeft ook lekker gelopen trouwens:
KSR:
Max 1:22:09
Lisette 1:57:05
MSR
Mark 1:39:18
Jan 1:52:59
Justin 1:59:56
RECR-8
Nathalie 2:55:00
Jorgis 3:21:12 (1)
Daniël 3:13:32 (1)
RECR-14
Jeroen . 2:58:44
RECR-21
Arjan 3:11:52
Bart 4:54:51 (1) (Foto door Simon in ‘t Veld)