Survivalrun Udenhout: Strijden op de LSR

door Rob Lubbers

Voor het verhaal begint wil ik even een disclaimer er uit gooien: laat je alsjeblieft niet afschrikken door zo’n verhaal. De wedstrijd van dit verhaal is van de zwaarste en langste categorie, de LSR, en dit zijn ook zeker niet hindernissen die je tegen zal komen bij een recreatieve 5km. Er zijn recreatieve runs die je zelfs ongetraind zou kunnen halen met bandje. Iedereen kan een wedstrijd doen, ik raad het iedereen ook zeker aan! Het is vooral een kwestie van de categorie kiezen die bij jouw niveau past en dan lekker genieten 🙂 . Dat gehad hebbende, bij deze het verhaal…

19 september, het is zo ver. Na ruim anderhalf jaar geen echte wedstrijden meer is het dan eindelijk zo ver: de LSR van Udenhout. Gisteren waren de kortere afstanden aan de beurt, vandaag de MSR en de LSR. Mijn grote concurrenten Mark en Arjan zouden ook mee doen met de LSR, Jan is intussen zo oud geworden dat hij is vergeten hoe leuk de LSR is en had zich pardoes voor de MSR ingeschreven. Mark zou een startgroep voor mij starten maar hij voelde zich helaas niet fit genoeg, dus ging hij toeschouwer spelen omdat hij daar meer plezier uit zou halen.

Arjan en ik zaten wonderbaarlijk genoeg in dezelfde startgroep, dat had ik niet verwacht want eigenlijk is Arjan gewoon een stuk sneller dan ik op de lange afstand. Maar goed, dat bracht wel extra motivatie om snel te lopen, dit was een zeldzame kans voor mij om me direct te meten aan Arjan en om een mooie race te hebben tussen Arjan en ik. Daar haal ik pas echt goede energie uit!

Ik had van te voren overlegd met mijn personal coach, Mark, wat de beste strategie zou zijn om Arjan te verslaan. Voor mezelf had ik dat al bedacht: Arjan kent geen verval, hij heeft 1 tempo, en dat zet hij de hele wedstrijd gewoon door. Het was dus belangrijk in mijn optiek om een goede, snelle start te hebben en dan te hopen dat ik snel genoeg was in de eerste helft dat Arjan mij niet zou kunnen inhalen in de tweede helft.

Mark kwam met een ander advies: loop gewoon je eigen wedstrijd en zorg dat je jezelf niet opblaast. Daar zat ook wel wat in, ik ken mezelf en daar houd ik nogal van, dat ik dan de tweede helft van de wedstrijd al mijn energie al kwijt ben en echt bij elke hindernis moet rusten om mijn armen rust te gunnen.

Uiteindelijk besloot ik een beetje tussen Marks advies en mijn eigen strategie in te gaan lopen, ik startte op een comfortabele snelheid, maar ik ging niet te hard. Desondanks was mijn tempo toch goed genoeg om voor de eerste paar km rond de eerste drie van mijn startgroep te lopen, vóór Arjan.

De eerste hindernissen gingen ook soepel: een enkele SO, daarna een paar keer een kar op en af gaan, een keer hing er een net aan, de andere keer een Spaanse ruiter, de andere keer weer wat anders. Daarna kwam de eerste hindernis waar ik van te voren lichtelijk bang voor was: de hangende ton waar je een baksteen tegenaan moest gooien. Als je miste moest je een ongezellig lang rondje lopen met twee bakstenen. Dit wist ik nog van de vorige editie want toen had ik dus gemist, helaas….

Raak! In mijn hoofd was het zo dat ik die moest raken, want als ik dit miste en achter Arjan zou komen dat het heel lastig zou worden om hem weer in te halen, het zou vooral een mentale klap zijn die ik echt niet wilde hebben. Als ik raak gooide wist ik dat ik een goede kans zou hebben om te winnen. In mijn hoofd werd de wedstrijd een beetje gewonnen of verloren bij deze gooi, wat natuurlijk een beetje onzin is aangezien het echt de vijfde hindernis pas is.

Hoe dan ook, daarna was het gewoon lekker door cruisen naar Jan op d’n Dam, de eerste echte mooie combi. Hij begon met wat apenhang en daarna een mooie slinger boven het water naar een verticaal touw. Het bleek alleen dat je wel echt een goeie zwaai nodig had om de het touw te bereiken. Ik had het touw echt nauwelijks vast met 1 hand, maar op zo’n moment weet je dat het allemaal draait om overtuigingskracht, je moet er wel helemaal voor gaan, anders red je het sowieso niet. En dus zette ik nogal panisch mijn tweede hand bij, en kon ik mijn voetklem zetten. Gelukt, pfoe. Dat was even schrikken, dat touw hing toch wat verder weg dan ik dacht.

Toen lekker de combi afgemaakt waar je ook nog onder een verticaal net moest gaan die hing in het water. Met de temperatuur die dag werd dat zeer gewaardeerd. Belangrijkste feit na de combi: Arjan zat nog steeds achter me.

Het volgende gedeelte van de run ging eigenlijk voor mijn gevoel best snel voorbij, ook omdat ik gewoon super lekker liep 😎. Er waren vooral veel enkelvoudige hindernissen en de combi’s waren niet super lang, of in ieder geval korter dan vorig jaar. Vooral de Moffelhoeve-combi dit jaar was een stuk korter. Een groot deel van wat ik toen liep zat ook in het tweede LSR lusje, dus ik was me alvast mentaal aan het voorbereiden op dat volgende lusje: onthouden waar ik mijn krachten voor moest sparen en waar ik lekker door kon knallen.

Ze hadden ook 1 combi helemaal in het water gebouwd. Naja combi? Het waren letterlijk twee tarzanswing touwen en een zwaai naar een net toe. Ik zat gelijk met mijn gedachten bij de vorige zwaai en sprong zo ver als ik kon naar achteren voor een zo groot mogelijke zwaai. Wat denk je? Ik knal bijna tegen de bovenbalk aan de overkant. Gelukkig net niet, maar de zwaai was dus makkelijk gehaald. Daarna moest je weer door het water de hindernis uit, waarna direct een taaiere combi volgde die eindigde in Friesche ruiters, lekker verzuren dus.

Maar daarna, daarna volgde de “huilebalk”. Een van de dingen die hem zo lastig maakte was het feit dat het touw de balk in ging, en niet er omheen zoals bij een normale dikke balk SO. Je had dus geen touw om aan vast te pakken aan de bovenkant van de balk. Het hielp ook niet dat dit bijna direct na die combi in het water was, die hele balk was dus zeiknat en spekglad.

Hierbij helpt wat oefening in wat ik noem: “hinderniscreativiteit”. Semi-normale hindernissen op een net andere manier nemen, kijken wat werkt en wat handig is en wat niet werkt en niet handig is. Naar mijn mening leer je je lichaam ook wat beter kennen door zo wat grenzen op te zoeken. (doe dit wel tijdens een training en niet tijdens een wedstrijd)

Uiteindelijk zette ik dus eerst m’n hak (heel-hook voor de klimmers onder ons 😉) op de balk en kon ik er zo op komen door eerst de dichtstbijzijnde rand te pakken met beide handen en daarna 1 rand verder waardoor ik mijn zwaartepunt op de balk kreeg. Achteraf bleek ook dat ze later er een dikke mat onder hadden gelegd omdat heel veel mensen uit deze hindernis vielen. Deze hindernis zat ook in de tweede ronde van de LSR, en toen stonden er ook heel veel MSR lopers voor de hindernis te wachten.

Terug naar mijn fuel voor tijdens de run: Arjan. Ik zag hem in de laatste combi vlak voor ik begon aan het tweede LSR lusje. Ik wist dat er aan het begin van het lusje een dik touw SO was en dat ik daar voor een beetje moest temperen. Je kon er namelijk geen voetklem in zetten, daar was het touw te dik voor. Het was vooral op arm- en knijpkracht, iets wat ik niet echt meer had. Gelukkig voor mij had de wedstrijd orga er maar twee uitvoeringen van, en moest de MSR hem ook doen. Gevolg: er stond een rij, ik moest wel wachten. Maar nog belangrijker: Arjan moest ook wachten. Netto verloor ik dus geen tijd terwijl m’n armen wel van die tijd goed gebruik maakten om weer op krachten te komen. Ik wisselde nog even een snel woordje met Arjan en daarna knalde ik door de hindernis. Dit bracht goede motivatie: ik wist dat Arjan vlak achter mij zat, maar ik wist ook dat er bijna geen moeilijke hindernissen meer zouden komen voorlopig. Alleen de huilebalk, maar dat was meer techniek, en de Kasteellaan-combi. Daar had ik oprechte vrees voor. En terecht…

Het tweede rondje verliep verder voorspoedig, Arjan had ik ook niet meer gezien sinds het dik touw SO. Ik sprak Mark ergens halverwege het rondje, en die zei dat Jan en Lianne vlak voor mij zaten. Ik zou die misschien zelfs nog kunnen inhalen. Iets later kwam ik Tristan tegen (oude Sloper) en die zei dat Jan inhalen wel heel optimistisch zou zijn. Hoe dan ook, Mark had mij extra motivatie ingesproken met die woorden, dus daar ging ik van uit.

Een tijdje later kwam ik aan bij de Kasteellaan combi, en zie daar, daar zag ik Jan en Lianne. Dat was nog even extra motivatie om door deze taaie combi te knallen. Meer mensen om in te halen = meer motivatie 😉. Er zat veel apenhang in de combi, lianen, triangels en nog wel wat gekkigheid. De combi was echt wel 50 meter lang en Jan en Lianne die waren al op driekwart. Doorklimmen dus. Toen ik op drievierde zat moest ik wel even pauze houden, het laatste stuk van de combi was triangels, een mini-beltrums lusje en nog een stuk apenhang van 15 meter.

Toen ik daar aan het rusten was zag ik Jan al bezig met dit laatste stukje apenhang. Toen ik er aan begon was hij al halverwege de apenhang. Ik dacht hem misschien nog wel te kunnen inhalen, maar in die apenhang verzuurde ik keihard, ik heb twee of drie keer een paar seconden pauze moeten houden. Maar goed, ik werd ook opgejaagd door een random andere LSR loper, en de gedachte dat Arjan vlak achter mij zat en deze pauzes waarschijnlijk niet nodig zou hebben. Dus was het ook even doorbijten en gewoon doorgaan en de combi afmaken. Ik had de eindhindernis al gezien en die stelde toch niks voor. Ik had slechts één andere vrees: het houthakken.

Na de Kasteellaan-combi was vrijwel direct de lastloop met stam tot het finishterrein, en daar de eindhindernis. Gelukkig voor mij was Jan helemaal ingestort bij de lastloop, daar was hij aan het wandelen en haalde ik hem in. Ik gaf hem nog een tik op de schouders en speelde hem nog een paar bemoedigende woorden toe, maar ik keek niet meer achterom, ik was nog steeds bezig met mijn eigen race. Ik wist dat Arjan niet zou wandelen met de stam, dus ik mocht ook niet wandelen met de stam. Ik wilde het wel zo graag, maar ook omdat ik wist dat het hakken nog wel lang kon duren bij mij moest ik doorlopen.

Dus toen was het hakken geblazen, niet veel later kwam Jan ook aan met zijn stam. Ik denk dat hij zo’n minuut na mij aankwam bij het hakken, maar het gekke was dat hij ook iets van een minuut eerder klaar was met hakken 🤔. Misschien haal ik hem nog in in de eindhindernis, was mijn gedachte toen. Maar helaas. Toen ik er in ging, was Jan al bij het laatste stuk van de eindhindernis. Stiekem had ik nog stille hoop dat hij uit de triangels zou vallen boven het water maar hij knalde hem gewoon lekker door. Lekker gedaan Jan. En Arjan dan? Pas toen ik klaar was met hakken en ik Arjan nog steeds niet had gezien, toen pas wist ik het zeker, toen had ik de race gewonnen. 03:03:34 was mijn eindtijd. Nog nooit zo dicht bij de drie uur gezeten. Maar goed, dan hebben we wel nog een goede doelstelling voor de volgede editie (naast Mark verslaan). Ik had sowieso al anderhalf uur sneller gelopen dan de vorige keer dat ik Udenhout liep, nu maar hopen dat ik die lijn kan doortrekken 😉.

Daarna lekker een warme douche nemen en de andere Slopers in de eindhindernis aanmoedigen. Toen het even rustig leek te zijn met Slopers even lekker een patatje gehaald met de andere gefinishte Slopers, dat was echt heerlijk smullen na zo’n wedstrijd. Het zonnetje scheen, het plein stond vol met toeschouwers voor de eindhindernis, er waren ook nog mensen van de andere (studenten) survivalrun verenigingen waar een praatje mee werd gehouden, er hing een typische survivalrun-gemoedelijke sfeer. Maar bovenal: ik was kapot, ik was gesloopt. En dat is een heerlijk gevoel.

Stiekem kan ik nog wel veel meer vertellen van deze run, maar ik denk dat het voor nu wel genoeg is.

Foto’s [Mark]: https://www.flickr.com/photos/slopend/albums/72157719901645247

Foto’s [Maikel+Jessie]: https://www.survivalrunfotografen.nl/runoverzicht/survivalrun-udenhout-2021-zondag/

Uitslagen: https://www.uvponline.nl/uvponlineU/index.php/uitslag_rt/toonuitslag/288

	LSR21-Heren
19	Rob Lubbers	3:03:34
25	Arjan de Kater	3:08:52
	MSR12-Heren
24	Max Spier	1:42:58
82	Jan v Willigen	2:12:41
97	Pim Vree	2:23:57
167	Jorgis Theodoulou	4:45:11
	MSR12-Dames
11	Lianne de Vries	2:21:42
30	Lisette Kloosterboer	4:07:47
	Recr12-Heren
108	Samuel Dullaart	3:36:37
136	Felix Dahle	3:36:01 [X]
	Recr12-Dames
23	Willemijn Drenth	3:35:59