De Triathlon

Door Monne Weghorst

v.l.n.r. Monne, Steffan, Jan en Mark

Op zaterdag 24 september werd de Slopend Triatlon gehouden! Steffan – die ene met twee effen, en waag het niet om Stefan te zeggen – had met google maps een heel duidelijke route uitgetekend. Een aantal mensen haakten op het laatste moment af, maar we waren nog met een mooie groep van vier mannen, die lekker bezweet raakten. Steffan ging voor de grote uitdaging met een halve triatlon. Mark ‘nét dat beetje meer’ Looije, Jan en ik pakten net dat beetje minder met de kwarttriatlon.

1 km zwemmen. Steffan had er zin in en ging vol enthousiasme het water in. Dit water bleek tyfuskoud te zijn, wat erin resulteerde dat ik me direct afvroeg waar ik in godsnaam mee bezig was. ‘Nét dat beetje meer’ Mark en ik waren bang voor kramp als we midden op de plas waren en besloten langs de boeien te zwemmen. Nadat we op gang waren gekomen werd de watertemperatuur wel draaglijk. Mark en ik gingen tijdens het zwemmen precies gelijk op. Af en toe probeerde een van ons weg te zwemmen van de ander, maar toen bleek dat dat niet zou lukken besloten we onszelf ook maar niet al te erg uit te putten voor wat nog komen ging. We waren tegelijk klaar met zwemmen, maar Mark kon toch eerder het water uitkomen, doordat ik nog even het water probeerde op te warmen. Dit bleek helaas wat moeizamer te gaan in het koude water en even was ik bang dat mijn piemel verdwenen was. Tijdens een latere plaspauze kwam ik er gelukkig achter, dat deze slechts tijdelijk naar binnen gekropen was.

40 km fietsen. Dit is waar de strijd ietwat oneerlijk werd. Ik had een racefiets, Mark een mountainbike en Jan een stadsfiets. Nadat ik tegelijk met mark, trillend van de kou, op de fiets gestapt was, bleek het route zoeken toch wat lastig, waardoor Jan toch bij ons kon aansluiten. Later kwam het racefietsvoordeel toch naar voren. Ik was rustig aan het toeren, Mark trapte zich het apelazarus in mijn wiel en Jan moest lossen. Op het einde fietste ik nog wel een stukje om, waardoor Mark nog net iets meer naar de tyfus ging en ik hem dan toch nog gelost heb.

10 km hardlopen. Dit deel moest ik dan toch alleen gaan doen. Tijdens het rennen kwam ik er toch achter dat de combinatie van deze licht intensieve activiteiten wel degelijk tamelijk vermoeiend was, dus heb ik de triatlon met een rustig constant tempo uitgerend. Tegen het einde kwam ik Mark nog tegen die helemaal de weg kwijt was. Hij had geen kaart meer. We kwamen ongeveer tegelijkertijd aan, maar het is helaas onbekend hoe lang Mark precies gelopen heeft.  Jan kwam nog verrassend snel na ons binnen. We gaan er maar vanuit dat hij gewoon heel snel heeft gelopen. En toen was het tijd voor friet!

We kunnen alle vier trots zijn op onze prestatie, maar Steffan verdient nog wel een extra applausje voor zijn prestatie. Dus de volgende keer dat je Steffan ziet mag je gerust applaudisseren. Bravo!!!