Door Jeremy Trotereau
Omdat Michael, Etwar en ik in hetzelfde jaar van dezelfde studie zitten, was het eigenlijk best logisch dat we een keer samen een survivalrun zouden lopen. Zo ontstond team InCOZable. De naam op zichzelf al is een alarmerend voorbeeld van civieler-humor. Wat een jaar studeren met je doet… Maar ik dreig af te dwalen.
Een paar weken later stapten we in Utrecht uit Etwars auto en betraden we het start-finishterrein. Daar stonden een startboog, een hoge driepoot met bel eraan en een handjevol slopers. We praatten gezellig bij, smeerden ons in, haalden T-shirts. In het warme weer liepen we met tegenzin in. We keken nog even snel naar het trainingsterrein van Simius, en begaven ons dan naar de start.
Eenmaal in het startvak voerde ik mij favoriete pre-start-activiteiten uit: mensen die ik in het startvak herken (in dit geval Hugo) succes wensen en heel nerveus zijn. Vooral dat laatste is heel handig als de toeter gaat, want er was onmiddellijk een mad dash naar de eerste swingover.
Ons team, gevolgd door Hugo, waren er als eerste overheen. In de negen kilometer die volgen probeerden we het gat tussen ons en Hugo te vergroten, en dat tussen ons en Carlo (die eerder was gestart) te verkleinen. Maar dat is niet gelukt: Hugo bleef ons op de hielen en Carlo hebben we überhaupt niet gezien.
De Uithof Survivalrun 2018 had alles wat een survivalrunnershart begeert: de route ging door parkjes, bosjes, de campus en door een melkmachine (echt waar!). Er was boogschieten, korte touwtjes, postmanwalk, Friese ruiters, kanoën en mijn favoriet: een hele lange, lastige tarzan over de Kromme Rijn. Al met al was het een hele mooie survivalrun, zeker een aanrader.
We kwamen onderweg nog Sjoerd, Joline en Nathalie tegen. En toen, uit het niets, kwamen we weer terug op het sportterrein van Simius. De driepoot met de hoge bel was al in zicht toen, pats: kramp in mijn kuiten. Ik rekte mijn spieren, klom naar de bel en luidde hem. Ik kwam als een zak aardappelen weer naar beneden, waar mijn teamgenoten mij verbaasd aankeken. “Wat was je nou in godsnaam aan het doen?”.
Na de uitleg, na de prijsuitreiking voor de wedstrijdklasse, na het douchen besloot ik voor de middag vrijwilliger te worden. Ook dit is een aanrader als je de dag van je survivalrun leegplant. Ik werd neergezet bij staplussen over een baggerslootje met kroos. Er was nog niemand ingevallen. Toch waren er een hoop mensen bang dat ze de eersten zullen zijn. Maar dat waren ze niet. Het was een rustige, leuke middag. Maar het werd nog veel leuker toen de laatste persoon van de laatste groep, ernstig wankelde en in het slootje viel…
Toen was mijn dag natuurlijk helemaal compleet, wat mooi was, want er resteerde alleen nog wat helpen bij het afbouwen en dan de trein naar huis te pakken. Je moet stoppen op je hoogtepunt, hè?
Voetnoot: Er zijn door Maikel (die daar ook vrijwilliger was) hele mooie foto’s gemaakt.