De weken voor winterweek waren we al druk bezig met het plannen van onze reis. Aangezien het mijn eerste winterweek zou worden mocht ik allemaal nieuwe gear kopen, yess! Na veel gesnuffel had ik eindelijk een goede broek en warme winterslaapzak gevonden waar ik in pas. Nu was het tijd om te focussen op het eten. Iedereen die je spreekt over winterweek zegt dat je heel veel calorieën moet eten op winterweek en anders enorm afvalt. Ik geloofde hier echter niet in en trok mijn eigen eetplan; ik neem gewoon dingen mee die niet heel calorierijk zijn maar ik wel lekker vind. Na alles goed voorbereid te hebben was het moment daar, winterweek stond voor de deur.
Bleep, Bleep, Bleep het is nog voor 5 uur s’ochtend, maar we gaan op winterweek! Snel naar het station! Onze reis richting het vliegveld werd bemoeilijkt door werkzaamheden van de ns, maar gelukkig haalden we de snelbus en kwamen we met al onze spullen aan op Schiphol. Snel door de douane, even vliegen, nog een stukje met de bus en toen waren we zomaar in Stockholm. Na een dag falend rondgedwaald te hebben in Stockholm opzoek naar brandstof in een outdoor winkel of bouwmarkt zijn Hielke, Nikita en ik maar naar een afgelegen tankstation gegaan en hebben benzine in plastic flessen getankt. Toen deze taak volbracht was konden we ’s avonds op alle gemak naar de nachttrein, waar we zes bedden hadden en twee stoelen. Natuurlijk had iedereen behoefte aan slaap en besloten we met zijn achten in de slaapcoupé voor zes te gaan liggen. Arjan en ik belandden in het oh zo smalle gangpad, wanneer de één op zijn rug lag moest de ander op zijn zij liggen en vice versa. Op een gegeven moment werd de nachtrust verstoord door de conducteur, hij klopte aan en Walter schoof het gordijn van onze coupé opzij. De vraag was met hoeveel mensen wij daar sliepen en Walter besloot hier maar veilig zes vingers op te steken. Arjan en ik waren namelijk toch niet zichtbaar en we wisten niet of dit eigenlijk wel mocht.
Na een prima nacht slapen werden we erg vroeg weer wakker om over te stappen. Ik liep de slaapcoupé uit zodat het gangpad vrij was en geloofde mijn ogen bijna niet. Overal in de gang van de trein en het tussenstuk bij de wc lag sneeuw! We moesten nog een paar uur in een andere trein, maar om 10 uur ’s ochtends op de zondag waren we er eindelijk en was het tijd om de langlaufs te gaan huren. De eerste meters op de langlauf waren erg grappig. Lianne en ik hadden überhaupt nog nooit op ski’s gestaan, Arjan 1x ofzo en de rest was nog redelijk oké op de planken. Nog geen minuut nadat ik mezelf had vastgeklikt lag ik al achterover op de ski’s, met mijn backback nog op mijn rug. Nikita probeerde mij, helaas tevergeefs, overeind te helpen. Eerste les op de ski’s: opstaan met je backpack nog op je rug is een grote uitdaging!
Na het allereerste proberen, vallen en opstaan, gingen de stukken daarna eigenlijk best goed! De sfeer in de groep was goed, het sneeuwde lichtjes en tsja, we waren gewoon eindelijk echt onderweg, super vet! Na een groot meer over te zijn gestoken wat echt bijzonder soepel ging bij iedereen kwam toch echt het moment dat we voor het eerst omhoog moesten. Hoe doe je dat eigenlijk? Ik had zelf echt geen idee, maar na wat afkijken bij de anderen vond ik het toch echt wel erg lijken op pinguïnen (https://www.youtube.com/watch?v=K4tWvJxmmzA ). Voor de pulka’s (slee waar je spullen in kan leggen) hadden we vellen meegekregen zodat je makkelijker omhoog zou komen, maar aangezien wij die natuurlijk vergeten waren om te doen hadden de pulka’s het zwaar die eerste paar heuvels.
Om vier uur begon het donker te worden en gingen we opzoek naar een slaapplek, tussen de bomen uit de wind. Voordat we konden slapen moest er nog een hoop gebeuren, de sneeuw op de tentplekken moest aangestampt worden, tenten opgezet worden, een hoop water gekookt worden, een heuze keuken uit sneeuw gegraven worden en gegeten worden natuurlijk! Toen iedereen rond een uur of 10 al zijn flessen water gevuld had, het buikje vol had gegeten en enigszins opgewarmd was door alsmaar te spring tijdens het tandenpoetsen was het tijd om heerlijk te gaan slapen.
De volgende dag ging de wekker rond een uur of 8, tijd om de kou weer te overwinnen, maar eerst lekker eten in de slaapzak! Dat hoopte ik tenminste… ik was vergeten om mijn tourbrood ‘s nachts in mijn slaapzak te leggen dus die was oneetbaar hard geworden. Ik moest mijn ontbijtje dus nog even uitstellen. Om een of andere manier duurden onze ochtenden erg lang, schoenen aandoen op zichzelf duurde soms al langer dan een kwartier en dan heb ik het nog niet eens over de tenten opruimen en de pulka’s weer inruimen. Maar eenmaal op pad begon iedereen langzamerhand weer te ontdooien en kwamen de eerste glimlachjes weer tevoorschijn. Vandaag stond in het teken van een lange lange afdaling ,tenminste dat voelde zo. Arjan en Walter hadden vandaag de pulka’s en hadden vellen onder hun ski’s wat ervoor zorgde dat zij heel erg soepel afdaalden. Ik had geen idee wat ik aan het doen was, kon niet remmen, had geen evenwicht, maar vond het wel erg leuk! Op een gegeven moment was ik met zo’n noodvaart naar beneden aan het storten dat ik echt geen controle meer had. Ik zag dat Hielke weer het pad op aan het proberen te gaan was maar ik kon nog net op tijd naar hem schreeuwen dat hij moest wacht. Hielke was gered. Maar daar doemde Arjan op in de verte, tsja die kon ik toch echt niet ontwijken…. Vlak voor dat ik op hem in ramde besloot ik mezelf maar omver te gooien, ik bellande met mijn gezicht in de sneeuw, backpack over mijn hoofd, armen diep in de sneeuw en ski’s gekruisd; oftewel ik zat vast. Na een tijdje lukte het me dan toch om één ski los te krijgen en uiteindelijk ook de andere. Helaas zag ik toen ik mezelf had omgedraaid dat de eerste ski steeds verder de berg aan het afglijden was met een lachende Arjan en Walter als toeschouwers. Aan het eind van deze dag kwamen we uit op een enorme kale vlakte, met aan het eind wat heuveltjes. Wij hadden de hoop dat het achter de heuvel windstiller zou zijn, maar dit was helaas niet het geval. Er zat toen niets anders op dan weer terug te langlaufen naar een beschuttere plek.
Ondertussen waren we op het moment aangekomen dat we flink moesten door langlaufen wilden we ons rondje gaan halen. Een nieuwe mooie ochtend brak aan en iedereen had zin om er vol voor te gaan. Vol goede moed gingen we op pad, een flinke klim tegemoet langlaufend. Zodra we hoogtemeters maakte begon de wind aan te wakkeren. In het begin was het nog prima te doen, de sfeer was nog steeds aangenaam en iedereen was omhoog aan het ploeteren. Op een gegeven moment was de wind zo toegenomen dat een skibril een essentieel item was, je moest schreeuwen om elkaar te verstaan en je niet iedereen meer kon zien door de sneeuw. We besloten tweetallen te maken zodat we elkaar in de gaten konden houden, helaas was communiceren op dit moment al zo onmogelijk dat dit niet bij iedereen in de groep binnen was gekomen. Na nog zo’n tien minuten, gok ik, met een steeds verslechterende weerssituatie besloten we te stoppen en om te keren. Het is te gevaarlijk om door te gaan, we zagen elkaar niet meer, we gingen steeds langzamer en we moesten nog een flink stuk omhoog. Maar wacht even, waar is Hielke? Hielke had vandaag de pulka en was stug doorgeploeterd terwijl Lianne en ik achteraan de groep erg langzaam volgden. Hielke was uit het zicht verdwenen en iemand moest hem ophalen. Samuel spurtte direct weg en Nikita volgde hem op de voet. Toen we na erg lang wachten Samuel, Nikita en Hielke met zijn drieën naar beneden zagen komen was de opluchting erg groot. Snel gingen we als groep naar beneden, stappend, niet skiënd. Gezien de taferelen van gister leek ons dat een beter idee. Uiteindelijk bereikten we weer het kamp waar we afgelopen nacht ook hadden gekampeerd en besloten dat het wel welletjes was voor vandaag. De rest van de dag ging de helft van de groep een heus dorp bouwen van sneeuw en ik ging met Arjan en Hielke nog een stukje langlaufen zonder backpack op vlakke grond.
De dagen hierna ging het langlaufen aanzienlijk beter bij iedereen dan de eerste dagen en de sfeer zat er weer goed in. Helaas was Jorgis ziek geworden en besloot hij naar een hostel te gaan om uit te zieken. Via een omweg besloten we weer terug te gaan naar Storlien, waar de verhuur van de ski spullen was. Natuurlijk namen we niet exact dezelfde route, we kwamen door een prachtig dennenbomen bos, zagen voor de eerste keer de zon en nog over een grote heuvelrug. Terwijl we hier aan het langlaufen waren stopte iedereen opeens, Rendieren! Wauw wat een mooie beesten. Eerst zagen we een groep met zeven rendieren en later toen we aan de andere kant van de heuvel waren stond die groep bij een andere groep. In totaal wel zo’n twintig rendieren.
Toen we de langlaufs de volgende dag weer inleverden bij de verhuur voelden we onze lichamen helemaal tintelen. Voor het eerst in vijf dagen waren we weer binnen na veel afzien en bijzonder weinig afstand afgelegd te hebben. Na het inleveren van alle spullen was het tijd voor onze laatste avond en nacht in de mooie Zweedse natuur. De laatste nacht was Jorgis weer bij ons aangehaakt en sliepen we op een kwartiertje lopen van het station. Ons sneeuwdorp had weer een nieuw ontwerp gekregen, dit keer met allemaal gangen tussen de tenten en heuse stadsmuren. Terwijl we ons lekkere adventure food naar binnen werkten kwamen langzaam maar zeker de eerste tekenen van het noorderlicht naar boven. Een uurtje later toen we net allemaal in onze lekker warme slaapzakken lagen riep Jorgis dat we nu echt nog even naar de lucht moesten kijken. Iedereen lag met zijn hoofd uit de tent en zag de prachtige groene zee aan licht in de lucht. Wat een heerlijk einde van ons avontuur in de sneeuw!
Op de terugweg naar huis hadden we nog een dag in Östersund, waar we heerlijk hebben genoten in een groot zwembad met 10 verschillende sauna’s, een duikplank, klimmuur en nog eens drie super leuke glijbanen! Voordat we de nachttrein in konden moest er natuurlijk eerst nog even een enorme pizza naar binnen worden gewerkt. Eenmaal terug in Nederland verlangden we door de keiharde regen alweer allemaal terug naar het mooie witte Zweden met haar mooie ongerepte natuur, rendieren en noorderlicht!
Floor
