Schrijver dezes is al enkele jaren lid van Slopend. Toch had ik (op het intro-weekend na) nog nooit een slopend weekend meegepakt. Dat is allemaal maar koud en onaangenaam. En ik weet het, in het leven moet je soms ook dingen doen die je liever niet doet. Maar dat doe ik liever niet. Je hoort het al, perfect Slopend materiaal. Het was dus hoog tijd om eens zo’n doldwaas weekend mee te pakken.
Zo schoof ik 2 weken voor de geplande trip aan bij een info sessie. Hier werd toegelicht wat er van je verwacht werd voor de groep en wat je aan gear moest meenemen. “50 liter backpack?!” snoof Monne, “tijdens bushcraft weekend had ik aan 15 liter genoeg, en daar zat eigenlijk alleen een tandenborstel in”. Boem. Bikkelpunten in de pocket. En dat ie 2 weken later een overvolle 65 liter meezeult valt toch niemand op.
We verzamelden de vrijdag van het weekend allemaal stipt om half 6 op station, en dat stipt namen sommigen wel heel letterlijk. Nog net op tijd kon iedereen de trein induiken. Het was bloedjewarm in de trein, en ik had al snel spijt dat ik alvast mijn merino-wollen tight onder mijn broek had aangetrokken. Gelukkig kan je altijd rekenen op de NS en werden we al gauw uit de trein gezet omdat storing/vertraging/NS-bingo. Dat ging eigenlijk de hele reis door zodat we uiteindelijk 2+ uur later dan gepland op bestemming (Verviers) waren geland.
Eenmaal aangekomen in Verviers begonnen we te stappen. Omdat het al laat was besloten we niet net dat beetje meer te pakken maar op tijd te gaan slapen. Omdat Bart niet genoeg make-up meehad om mogelijke wallen te verbergen, wilde hij minimaal 6 uur slaap pakken. We zochten daarom een mooi plekje in de bosjes uit, zodat de waldpolizei ons niet kon pakken!, Zelf was ik al vroeg wakker, en nadat ik mijn territorium had gemarkeerd en een tijdje had rondgedwaald trapte ik de rest om stipt 6 uur na bedtijd uit hun nest. Na een chill ontbijtje met pannekoeken, poolse worst en eierKOEK (enkelvoud) zetten we onze reis voort.
We kwamen al snel bij een torentje uit, en omdat onze opdracht was om meer dan 3 meter boven de grond te zijn besloten we naar binnen te gaan. Daar hebben we in alle rust bommetjes kunnen droppen, ons water aangevuld en een koffietje gedronken. Lianne kon met haar beste Frans niet voorkomen dat ze werd geschwindeld door de serveerster, die haar een extra koffie bracht en na te gebaren dat ie gratis was hem alsnog op de rekening zette. Ik dacht, nu gaan we ze laten zien waarom we echt SLOPEND heten! Echter er gebeurde helaas niets. Vol adrenaline en teleurstelling stapten we naar buiten en vervolgden onze reis. We kwamen de andere groepen tegen die ook niet bijster veel progress hadden gemaakt (enige noemenswaardig dingetje was dat Berend op een muurtje had gepist) en we liepen gezellig met zijn allen naar ons uiteindelijke kamp, onder begeleiding van de tunes van DJ Fredje.
Hier werd er GESNACKT, werden er gauw wat shelters opgezet en werd er meer GESNACKT. Ook werd er een goed vuurtje gestookt. Felix knalde een blik bier in de anus van een kip en dat smeten we ook gewoon op het vuur. De flessen sterk kwamen tevoorschijn en werden rondgedeeld. Dit was een soort russische roulette, want Bart had stiekem een smerig Berenburgje in het spel gebracht. Nadat Monne deze gespot had en waarschuwende woorden had gesproken wisten de meeste Slopers deze fles vakkundig te ontwijken.
Behalve onze delegatie Slopers was er nog 1 ander persoon aanwezig, een lokale Belg. Die had zich waarschijnlijk voorbereid op een rustig nachtje in de bossen, maar ik denk dat hij die hoop heeft laten varen rond de 20e keer dat hij “MARCO??” “POLO!!!” hoorde schallen naast zijn tent.
Volgende ochtend was het eten en LAUFEN. Na flink stappen door het Duits-sprekende Frans-talige gedeelte van Belgie kwamen we aan bij het station. Nu begon het avontuur pas echt. De NS had speciaal voor ons een speurtocht georganiseerd waarbij het aan ons was erachter te komen welke trein ons in hemelsnaam wel thuis zou kunnen brengen. Toen we eenmaal in de juiste trein naar huis zaten kwamen de flessen sterk weer tevoorschijn en werden er bedankjes uitgedeeld. Hierbij was het zaak dat de fles Berenburg zo vaak mogelijk bij Bart terecht kwam, zodat hij een volgende keer wel 2 keer zou nadenken om ons zo’n streek te leveren. Sjoerd ontpopte zich tot de MVP van het weekend, want hij had een fles limoncello mee genomen en die viel zeer goed in de smaak. Vooral als je vlak daarvoor nog een slok Berenburg had weggehakt. Ook hier waren er weer goede tunes aanwezig, en voor een select few werd er zelfs een freestyle gekickt. Na al dit feestgedruis werd het kapsalon pact uiteraard gehonoreerd en eindigde iedereen in de Doner Kingdom (voor de beste kapsalon van Delft zou ik iedereen Jeruzalem in de Choorstraat willen aanraden) waar we het ons goed lieten smaken. Nog een romantische tram-rit met Sjoerd naar huis en het weekend zat er weer op. Uitgeput maar voldaan kroop ik mijn warme comfortabele bedje in.
Frerik Andriessen